Geduld, zeg jij, en wijst met witte vinger
Naar van mijn toekomst de gesloten deur;
Is de minuut van dit moment geringer
Dan die nog ooit moet komen? Toon je kleur!
Kan met jouw liefde lente laat beginnen?
Dan leen ik jou wel voor een  eeuwigheid,
Maar met de lente eindigt ook het minnen
En nee, geen hartenschulden delgt de tijd.

Geduld, zeg jij, laat neer je zwarte lokken,
En telkens vallen bloemenblaadjes af,
Een doodsklok laat mij telkens tranen dokken:
Het is mijn laatste tolgeld voor het graf.
Zie hoe de dagen vliegensvlug verzwinden,
Hoor, hoe zij dringend geven het advies:
Schiet op, schiet op, wat wij vandaag niet vinden
Is morgen onvervangbaar groot verlies.

Geduld, zeg jij, en sluit je mooie ogen,
Vergeefs is mijn gehunker naar geluk;
Daarom vaarwel, jou weerzien zal ‘k niet mogen,
Zo wil ’t mijn lot, ’t is onverbiddelijk.
Jij hebt gedacht: hij moet zijn vuur wat blussen,
Als and’ren moeten, wachten voor het luik.
Ik echter heb voor liefde en voor kussen
Eén enk’le lente, als de rozenstruik.