Uzh kak pal tuman na sine more,
A zlodej-toska v retivo serdce.
Ne sojdet tuman so sinya morya,
I ne vy'jdet grust` zla iz serdcza von!
Ne zvezda blestit vo chistom pole:
Vo chistom pole ogonek gorit.
U ognya postlan kover shelkovoj,
Na kovre lezhit dobry'j molodecz;
On prizhal platkom ranu smertnuyu,
Unimaet krov` molodeczkuyu.
Podle molodcza stoit dobry'j kon`,
On kopy'tom b`et po sy'roj zemle,
Budto molvit` on xochet molodczu:
Ty' vstavaj, vstavaj, dobry'j molodecz,
Ty' sedlaj, sedlaj konya dobrogo:
Posluzhu tebe veroj-pravdoyu,
Otvezu tebya v nashu storonu,
K otczu, k materi, k rodu-plemeni,
K mily'm detushkam, k molodoj zhene!
Tyazhelo vzdoxnul dobry'j molodecz:
Ego krepka grud` pody'maetsya,
Ruki bely'e opuskayutsya,
Rana smertnaya rastvoryaetsya,
Krov` goryachaya polilas` ruch`em.
Tut promolvil on svoemu konyu:
Ox ty', kon` moj, kon`, loshad` dobraya,
Ty' tovarishh vsej moej uchasti,
Dobry'j pajshhik ty' sluzhby' knyazheskoj!
Ty' stupaj odin v nashu storonu:
Ty' otdaj poklon otczu-materi,
Maly'm detushkam, rodu-plemeni;
Ty' skazhi moej molodoj vdove,
Chto zhenilsya ya na drugoj zhene,
Chto za nej ya vzyal pole chistoe,
Nas sosvatala sablya ostraya,
Polozhila spat` kalena strela.