Uzh kak pal tuman na sine more,
A zlodej-toska v retivo serdce.
Ne sojdet tuman so sinja morja,
I ne vyjdet grust' zla iz serdca von!
Ne zvezda blestit vo chistom pole:
Vo chistom pole ogonek gorit.
U ognja postlan kover shelkovoj,
Na kovre lezhit dobryj molodec;
On prizhal platkom ranu smertnuju,
Unimajet krov' molodeckuju.
Podle molodca stoit dobryj kon',
On kopytom b'et po syroj zemle,
Budto molvit' on khochet molodcu:
Ty vstavaj, vstavaj, dobryj molodec,
Ty sedlaj, sedlaj konja dobrogo:
Posluzhu tebe veroj-pravdoju,
Otvezu tebja v nashu storonu,
K otcu, k materi, k rodu-plemeni,
K milym detushkam, k molodoj zhene!
Tjazhelo vzdokhnul dobryj molodec:
Jego krepka grud' podymajetsja,
Ruki belye opuskajutsja,
Rana smertnaja rastvorjajetsja,
Krov' gorjachaja polilas' ruch'em.
Tut promolvil on svojemu konju:
Okh ty, kon' moj, kon', loshad' dobraja,
Ty tovarishch vsej mojej uchasti,
Dobryj pajshchik ty sluzhby knjazheskoj!
Ty stupaj odin v nashu storonu:
Ty otdaj poklon otcu-materi,
Malym detushkam, rodu-plemeni;
Ty skazhi mojej molodoj vdove,
Chto zhenilsja ja na drugoj zhene,
Chto za nej ja vzjal pole chistoje,
Nas sosvatala sablja ostraja,
Polozhila spat' kalena strela.