«Speshi, moj yaxont dragocenny'j,
Ko mne, ko mne! YA zdes` odna;
Trevogoj grud` moya polna.
YA zhazhdu naslazhdenij novy'x,
Bezumny'x, molody'x strastej.
YA uskol`znula ot ochej
E`mira evnuxov surovy'x,
Chtob ubezhat` s toboyu v dal`.
Uzhel` tebe menya ne zhal`?
YA moloda… ne v silax dole
U starika skuchat` v nevole;
Voz`mi menya, lyubi menya.
Ty' smel i molod — ya tvoya!»

I ta, chej golos solov`iny'j
Menya tak chudno prizy'val,
Yavilas` mne, i stan zmeiny'j
K grudi s vesel`em ya prizhal.
Menya ottalkivali ruki.
«Boyus`… stupaj…» sheptal yazy'k,
«Ne uxodi», s uly'bkoj muki
Molil otkinuvshijsya lik.
YA videl vzor serdito-nezhny'j
Skvoz` set` opushhenny'x resnicz:
Py'lal on strastiyu myatezhnoj,
Kak tucha, polnaya zarnicz!
YA chuyal serdcza trepetan`e
(Tak golub` b`etsya molodoj
V kogtyax orla, eshhe zhivoj)…
I zhglo menya lyubvi dy'xan`e,
Kak vixr` pusty'ni, v strashny'j chas,
Kogda, igraya i kruzhas`,
Samum s poludnya naletaet
I karavany' zametaet
Goryachej py'l`yu…
                Chudny'j son!
Kak dy'm mgnovenny'j, skry'lsya on.
V volnax nezhdanny'x t`my' glubokoj
Prizy'v promchalsya odinokij,
Proshhal`ny'j, bespomoshhny'j ston!
I strax pred mestiyu zhestokoj
Vnezapno dushu obuyal…
To by'lo kratkoe mgnoven`e;
No nepostizhnoe muchen`e
YA v to mgnoven`e ispy'tal!
Temnicy' tesnoj mrak i xolod,
Terzan`e py'tki, zhazhdu, golod,
Neumolimy'j gnet okov…
Kazalos` mne — roi klopov
V``edalis` v plot` moyu; zemleyu
YA by'l zasy'pan s golovoyu;
YA pogibal!
           I vdrug na mig,
Sredi uzhasnogo mechtan`ya,
Vo mne prosnulsya luch soznan`ya;
V kofejne ya usly'shal krik:
«Vyazhi ego!» — i v to zh mgnoven`e
YA navznich` s groxotom upal,
I kto-to ruki mne svyazal, —
I vnov` nasmeshki, bran` i pen`e…
No skoro v vixre novy'x dum
Ischez zemli prezrenny'j shum.