Stojat' začarovani sjajvom oblyti
Sady aromatni, zapašniï kvity.
Viz'mu ž bo ja ljutnju i v tychij nudi
Udarju po strunach v ničnij samoti.
Sriblysti potoky iz misjacja lljut'sja,
Zasluchalys' kvity, prytychnuv sadok,
Ba navit' fontan žurkitlyvyj prymovk.
Narešti u pal'my lystky zastohnaly:
“Ne hraj, čoloviče! Usochnem z pečali!”
Žurlyvo stripnulasja roža krasa,
Upala na mene pachuča sl'oza.
Schylylys' plakučiï verby j maslyny,
Šumljat' kyparysy j myrty j cytryny,
Mahnolija movyt':
“Oj, hodi! Ne hraj! I našoho sercja
Na smert' ne vražaj!”