Stoyat` zacharovani syajvom obly`ti
Sady` aromatni, zapashniyi kvity`.
Viz`mu zh bo ya lyutnyu i v ty`xij nudi
Udaryu po strunax v nichnij samoti.
Sribly`sti potoky` iz misyacya llyut`sya,
Zasluxaly`s` kvity`, pry`ty`xnuv sadok,
Ba navit` fontan zhurkitly`vy`j pry`movk.
Nareshti u pal`my` ly`stky` zastognaly`:
“Ne graj, choloviche! Usoxnem z pechali!”
Zhurly`vo stripnulasya rozha krasa,
Upala na mene paxucha sl`oza.
Sxy`ly`ly`s` plakuchiyi verby` j masly`ny`,
Shumlyat` ky`pary`sy` j my`rty` j cy`try`ny`,
Magnoliya movy`t`:
“Oj, godi! Ne graj! I nashogo sercya
Na smert` ne vrazhaj!”