O niezgłębione, nieobjęte moce! 
Skrzydłami trzepocę jak ptak ten nocny, 
któremu okiem kazano skrwawionem patrzeć 
w blask słońca... 

Święty Boże! Święty Mocny! 
Święty a Nieśmiertelny!.. 

A moje skrzydła plami 
krew, która cieknie bez końca z mojego serca... 
A oko moje zachodzi mgłą, 
która jest skonem i mego serca, i duszy mej! 

Święty Boże! Święty Mocny, 
Święty a Nieśmiertelny, 
zmiłuj się nad nami! 
I niechaj łzy, które o jasnym poranku wiszą 
na kłosach wypoczętych zbóż, 
lub szkliwa pianą okrywają kępy w sen otulonych traw, 
zmienią się w głośne skargi 
i bez ustanku płyną do Twoich zórz... 
Niechaj rozszarpią na strzępy, na krwawe szmaty, 
łuny świtowe, powstałe nad ziemią, gdzie ból 
i rozpacz drzemią.

O Święty, Nieśmiertelny, Święty, Mocny Boże! 

Dlaczego moje li wargi mają wyrzucać 
krwawą pieśń? Płacz ze mną! 
Dlaczego sam mam iść w tę przestrzeń ciemną, 
choć żar południa pali się w przestworzu. 
Dlaczego sam mam wlec się na rozdrożu, 
ku tym pochyłym krzyżom? 
Którym na czarne ramiona kracząca siada wrona?
I dziobem zmare rozsypuje próchno? 

Święty Boże! Święty a Nieśmiertelny!...