Zwoele lucht komt herwaarts vliegen,
Verwelkt de bloemen aan mijn borst,
Ach, waar blijf je, Willem, lieve,
Naar wie ik zo hevig dorst?
Eeuwig schreien,
Nooit verschijnen!
Slaap je al in koele bodem,
Denk j' aan mij nog onder de zoden?

Minna schreide, haar ontvloden
Allengs wangen- en lippenrood.
Willem was op weg getogen
Met de troep naar de slagvelddood.
Van dat uur af
Geen bericht meer!
Jij slaapt vast in koele bodem,
Denkt aan Minna onder de zoden.

't Meisje zit in stille kommer,
Ziet de gouden sterren gaan,
En de maan, zij ziet de tobber
Met een blik vol meelij aan.
Hoor, daar waaien
Uit de hoogten
Avondwindjes zacht naar Minna:
"Op de rots daar wacht je minnaar."

Minna ijlt in maanlichtschemer,
Bleek en angstig door het veld,
Maar zij vindt haar Willem nimmer,
Vindt het graf slechts van haar held.
" 'k Ben gauw boven
Bij jou, lieve,
Jij zegt mij uit koele bodem:
'k Min jou, Minna, onder de zoden."

En wel duizend bloempjes rijzen
Vriend'lijk uit het grafzand op.
Minna kent die liefdeblijken,
Vouwt zich daar een bedje op.
" 'k Ben zó boven
Bij jou, lieve!"
Legt zich op de bloempjes neder
En vindt dan haar Willem weder.