Sladko umeret'
na pole bitvy
pri sviste strel i kopij,
kogda zvuchit truba
i solnce svetit,
v polden',
umiraja dlja slavy otchizny
i slysha vokrug:
"Proshchaj, geroj!"
Sladko umeret'
mastitym starcem
v tom zhe dome,
na toj zhe krovati,
gde rodilis' i umerli dedy,
okruzhennym det'mi,
stavshimi uzhe muzhami,
i slysha vokrug:
"Proshchaj, otec!"
No jeshchjo slashche,
jeshchjo mudreje,
istrativshi vsjo imen'e,
prodavshi poslednjuju mel'nicu
dlja toj,
kotoruju zavtra zabyl by,
vernuvshis'
posle veseloj progulki
v uzhe prodannyj dom,
pouzhinat'
i, prochitav rasskaz Apuleja
v sto pervyj raz,
v teploj dushistoj vanne,
ne slysha nikakikh proshchanij,
otkryt' sebe zhily;
i chtob v dlinnoje okno u potolka
pakhlo levkojami,
svetila zarja
i vdaleke byli slyshny flejty.