Naar Dionysos1, de dictator, sloop
Damon2, de dolk in de kleren:
Hem wisten de wachters te keren,
"Wat wil jij met die dolk daar? Stop!"
Spreekt dreigend en duister de boevenkop.
"De stad van tirannen bevrijden!"
"Daar zul je aan 't kruis voor gaan lijden!."
 
"Weet dat", zegt hij dan "de dood ik veracht,
Ik smeek je niet om mijn leven:
Maar wil je3 genade mij geven,
Ik vraag slechts dat je drie dagen wacht,
Tot ik mijn zus aan de man heb gebracht;
Ik laat je mijn vriend om te borgen;
Hem kun je, als ik vlucht, verworgen."
 
Dan grimlacht de koning vol achterdocht
En spreekt na kort overdenken:
"Drie dagen wil ik je schenken;
Doch weet wel, als het te lang duurt, jouw tocht,
Jij niet op tijd mij hebt opgezocht,
Dan kun je 't voor hém wel vergeten,
Maar jou is de straf dan gekweten."
 
En hij komt bij zijn vriend aan: "De koning besluit,
Dat ik aan 't kruis met mijn leven
Betaal voor mijn kwalijke streven.
Toch stelt hij mijn vonnis drie dagen uit,
Tot ik mijn zus aan een man bracht als bruid;
Laat jij je aan de koning verpanden,
Tot ik weerkom en losmaak je banden."
 
Zijn vriend zegt geen woord maar omarmt hem zacht
En geeft zich vervolgens gevangen;
De and're blijft niet hangen.
En vóór nog het derde morgenrood opdaagt,
Heeft hij vlug aan een bruigom zijn zuster gebracht.
Gehaast naar huis gaat hij rijden
Om niet de termijn t' overschrijden.
 
Dan gutst een eind'loze regenhoos neer,
Van de bergen storten de stromen (zich neer4),
En de beken, de waat'ren komen.
Hij bereikt de oever na omzwerven zeer.
Daar scheurt plots de brug in de maalstroom terneer.
Door dond'rend water bevlogen,
Bezwijken krakend de bogen.

Wanhopig dwaalt hij langs d' oeverrand:
Hoe ver hij ook rondspiedt en rondspeurt,
En zijn stem met geroep ver weg stuurt.
Er gaat geen bootje van 't veil'ge strand
Dat hem afzet op het verhoopte land,
Geen schipper roeit nu de veerschuit
En de woeste stroom groeit tot meer uit.
 
Hij zinkt op de oever en weent en klaagt,
En heft op tot Zeus zijn handen:
"O, leg toch de stroom aan banden!
De uren verstrijken, op 't hoogste staat
De zon al, en als zij ondergaat
En ik weet de stad niet te halen,
Dan moet mijn vriend zwaar betalen."
 
Te wassen begint weer de stroom verwoed5,
De golven, zij willen niet wijken
En uren na uren verstrijken.
Nu drijft hem de angst, dan vat hij toch moed
En werpt zich omlaag in de bruisende vloed
En splijt met zijn krachtige armen
De stroom, en een god heeft erbarmen.
 
Hij bereikt de oever en snelt weer voort,
God dankend die redt uit ellende;
Daar stort zich een rovende bende
Opeens uit het woud, dat stikdonk're oord,
Zijn pad versperrend, belust op moord.
De loper komt bijna te botsen
Met dreigende, zwaaiende knotsen.
 
'Wat wilt u?' roept hij, van schrik verbleekt,
'Ik heb alleen maar mijn leven;
Dat moet ik de koning gaan geven!'
Snel een schurk hij de6 knuppel uit handen breekt:
'Voor mijn vriend, die u om erbarmen7 smeekt!'
Hij velt van die kerels als bomen
Een drietal, de and'ren ontkomen.
 
En de zon, zij verspreidt haar gloeiende brand,
En daar, door de klus die hij klaarde
Geradbraakt, valt hij ter aarde8.
"Gij hebt mij genadig uit rovershand,
Uit de stroom mij gehaald naar 't heilige land,
Nu ga 'k hier verdorst ten verderve,
En mijn vriend die ik liefheb moet sterven!"

Maar hoor! Daar sprankelt een zilv'ren toon,
Heel dichtbij, als ritselend ruisen,
En stil staat hij om te luist'ren;
En zie, uit de rotsen, zoals een sifon,
Springt murm'lend omhoog een verkwikkende bron,
En blij buigt hij9 zich naar beneden
En verfrist zich de brandende leden.
 
Zie de zon haar licht door de takken slaan,
Zij verft op blinkende dekken
Der bomen reusachtige vlekken;
En twee wandelaars10 ziet hij daarginds op de11 baan,
Wil hevig zich haastend voorbij hen gaan;
Dan hoort hij waarvan zij gewagen:
'Nu wordt hij aan 't kruis geslagen.'
 
En de angst geeft vleugels zijn rennende voet,
Hem jagen zijn zware taken;
Daar blinken van verre de daken
Van mooi Syracuse in d' avondgloed,
En Philostratus komt hem al tegemoet,
Van 't huis de brave bediener,
Die geschrokken herkent zijn gebieder:
 
'Terug! Je redt nu je vriend niet meer,
Dus red maar je bloedeigen leven!
Zijn dood, dat duurt nog maar even.
Ja, uren na uren verbeidde hij zeer
Met hoop in het hart steeds jouw wederkeer,
Hem kon het manmoedig  geloven
De schamp're tiran niet ontroven.'
 
'En is het te laat en kan ik hem niet
Nog redden en eind'lijk bevrijden,
Dan wil ik de dood met hem gaan lijden.
Die roem krijgt de wrede tiran toch niet,
Dat een vriend zijn vriend aan de beul   overliet,
Dan moet hij  er twee maar slachten,
En liefde en trouw hoog achten!'
 
En de zon gaat al onder, hij staat aan de poort
En ziet het kruis reeds geheven12,
Door een massa gapers omgeven;
Daar trekken ze nu zijn vriend al omhoog aan 't koord!
Ja, dan splijt hij de massa en schreeuwt zijn woord:
'Mij, beulsman, mij moet je worgen!
Hier ben ik, voor wie hij moest borgen!'

Door verbazing verrast blijft het13 volk nu staan:
Want elkaar omklemmen zij beide
En huilen, bedroefd en toch blijde.
Daar ziet men geen oog meer zonder traan
Bij de koning brengt men het wonder aan.
Die voelt een mens'lijk14 ontroeren,
Laat snel voor de troon hen voeren.
 
En kijkt hen lang en verwonderd aan.
Dan spreekt hij: 'Je hebt het gewonnen,
Je hebt mijn hart overwonnen;
Elkaar trouw zijn, dat is toch geen loze waan --
Dus neem ook mij nu als makker aan:
Maak mij, 't verzoek ligt te berde,
In jullie vriendschap de derde!'