Nad morem krasavicza-deva sidit;
I, k drugu laskayasya, tak govorit:

«Dostan` ozherel`e, spustisya na dno;
Segodnya v puchinu upalo ono!

Ty' e`tim dokazhesh` svoyu mne lyubov`!»
Vskipela lixaya u yunoshi krov`,

I um ego obnyal nevol`ny'j nedug,
On v pennuyu bezdnu kidaetsya vdrug.

Iz bezdny' perlovy'e bry'zgi letyat,
I volny' tesnyatsya i [mchatsya]1 nazad,

I snova prixodyat i o bereg b`yut,
Vot milogo druga oni prinesut.

O schast`e! on zhiv, on skalu uxvatil,
V ruke ozherel`e, no mrachen kak by'l.

On verit` boitsya ustaly'm nogam,
I vlazhny'e kudri begut po plecham...

«Skazhi, ne lyublyu il` lyublyu ya tebya,
Dlya perlov prekrasnoj i zhizn` ne shhadya,

Po slovu spustilsya na chyornoe dno,
V korallovom grote lezhalo ono. —

Voz`mi!» — i pechal`ny'j on vzor ustremil
Na to, chto dorozhe on zhizni lyubil.

Otvet by'l: «O mily'j, o yunosha moj!
Dostan`, esli lyubish`, korall dorogoj».

S dushoj beznadezhnoj mladoj udalecz
Pry'gnul, chtob najti il` korall, il` konecz.

Iz bezdny' perlovy'e bry'zgi letyat,
I volny' tesnyatsya i mchatsya nazad,

I snova prixodyat i o bereg b`yut,
No milogo druga oni ne nesut.