V ony veki, pred tem kak rodit'sja
Ot Prechistoj Gospodu Isusu,
Son prisnilsja Materi-Pustyne.
Spit Pustynja v razdol'e shirokom,
Po lesochkam kudri razmetala,
Raskinulas' po stepjam zelenym;
Nogi mojet jej sineje more,
Na ustakh alejut jasny zori.

I snitsja Pustyne, budto vyros
Rozov cvetik u neje iz serdca;
A s podnebes'ja ruka prosterlas',
Budto s koren'em cvet vyryvajet.
Oblivalas' Mater' aloj krov'ju,
Lezhit vsja v krovi i gor'ko tuzhit,
Ne o boli, o cvete zhalejet.

Upadal tut s lazoreva neba
Lazorevyj kamen', birjuzovyj;
Zapadal v bely grudi, do serdca,
I zaleg tjazhelyj v samom serdce.
Tjagotit kamen' grud', raspirajet;
Svoju dushen'ku zovet Pustynja,
Vozdykhajet smertnym vozdykhan'em:
"Vojdi mne v serdce, maloje chado,
V moje serdce, v lazorevyj kamen';
A uzh telo moje kamenejet".

Poshla dusha v lazorevyj kamen',
A vkhodit v lazorevoje nebo,
V golubye, svetlye chertogi.
Alejetsja v chertoge poslednem,
Rovno solnce, prestol svetozarnyj;
Stoit chasha na svjatom prestole,
A nad chashej kruzhit belyj golub',
Derzhit golub' rozov cvet chervlenyj.

Khochet kriknut' dusha Mat'-Pustynju,
A ona tut sama u prestola,
Oblachennaja v beluju rizu;
"Dnes' ja, — molvit, — ne Mat', a Nevesta".
I gorlicej dusha k nej pril'nula.