Een jonkvrouw ziet van de toren neer
Op de wijde zee zo bang;
Bij treurniszware citerslag
Klinkt droevig haar gezang:
"Mij houden slot en grendel vast,
Mijn redder wacht zo lang."
 
Wees welgemoed, jij eed'le maagd!
Kijk, bij de rots van krijt,
Gedekt door 't duister van de bocht
Een krijgsschip hierheen glijdt:
De arendsbos, het rozenschild,
Het is jouw ridderheld!
Reeds roept de Hunnenhoorn tot strijd
Daarginds bij 't schelpenveld.
 
"Wees welkom, knappe jongeling,
Ben je toch aangekomen?
Weldra van 't zwarte schild mijn kling
Houwt af jouw gouden bloemen.
De achttien bloemen, bloedbespat,
Mag straks jouw koninklijke schat
Op uit het zand gaan rapen.
Nu flink en snel te wapen!"
 
De toren weerkaatst het zwaardgeweld!
De bruid wacht o zo bang!
De kamp dreunt luid door bos en veld,
Zo heftig en zo lang.
Maar eind'lijk, eind'lijk, lijkt het wel,
Sterft weg de zwaardenklank.
 
Dan kraakt het slot, de deur klapt uit,
Haar vrienden ziet zij weder;
En ademloos snelt zij vooruit
Naar 't schelpenveld beneden.
Daar ligt haar kwelgeest dan geveld,
Doch wee, waar beiden streden,
Ach, vindt z' op 't bloedbesproeide veld
Haar redders bleke leden.
 
Stil plukt zij rozen, knop na knop,
- Haar schortje houdt z' omhoog -,
Zij bedt er straks haar liefste op;
Een traan valt uit haar oog
En raakt de brede wonden aan
En zegt: ik, ik heb dat gedaan!
 
Intussen werd een bendelid
Verteerd door diepe wrok,
Dat zij die hem zijn baas ontnam,
Vrij naar haar land vertrok.
Uit de struik waar hij verborgen ligt,
Vervuld van dodingsdorst,
Vliegt snel zijn doodspijl door de lucht,
Doorboort haar kuise borst.
 
Een graf werd haar tot bruidsvertrek,
In grindgrond, stil, sereen;
Men gaf haar naast haar vriend een plek,
Ginds, onder 'n grote steen,
Die nu, in disteloverdaad,
Nog naast de torenbouwval staat.