Komt de lente ons weer zoenen?
Heeft de aarde zich verjongd?
De bezonde heuvels groenen
En de harde ijskorst bonkt.
Uit rivieren, blauwe spiegels,
Lacht de onbewolkte Zeus,
Zachter waaien Zefiers vleugels
Ogen krijgt het jonge rijs.
In het bos hoor 'k zingen teder
En de Oreade1 spreekt:
Zie, jouw bloemen keren weder,
Maar je dochter: die ontbreekt.
 
Ach, hoe lang ben ik aan 't dwalen,
Zoekend aarde's velden door?
Titan2, al jouw held're stralen
Zond ik naar mijn liefste's spoor.
Maar 't gelaat van die beminde
Bleef voor hen nog onbespied,
En de dag, die 't al kan vinden,
De verloor'ne vond hij niet.
Heb jij, Zeus3, haar mij ontnomen?
Heeft, door al haar schoons geroerd,
Pluto naar de zwarte stromen
Van de Orcus4 haar ontvoerd?
 
Wie zal op die donk're stranden
Gaan gewagen van mijn wee?
Steeds verlaat de boot de landen,
Maar slechts schimmen neemt zij mee.
Voor elk godd'lijk oog gesloten
Blijft dat nacht'lijk zwart gebied,
Heeft de Styx al lang gevloten,
'n Levend wezen droeg hij niet.
Neerwaarts voeren duizend wegen,
Geen voert weer naar 't licht omhoog,
Van haar tranen kwam geen teken
Naar mijn bange moederoog.
 
Moeders, die van Pyrrha stammen,
Sterfelijk geboren zijn,
Mogen door het graf vol vlammen
Volgen ooit hun meisje klein;
Maar de hemelhuisbewoners
Komen nooit bij 't donk're strand,
Slechts de zaligen slaat over,
Parcen, jullie strenge hand.
Stort mij in de nacht der nachten
Uit des hemels gouden zaal!
Ach, godinnenrecht en --machten,
Voor een moeder zijn ze 'n kwaal!
 
Waar zij met haar partner immer
Vreugdloos zetelt, wou ik gaan,
En zachtjes met de zachte schimmen
Vóór haar heerserstroon gaan staan.
Ach, haar oog, zo nat van tranen,
Speurt of het geen zonlicht ziet,
Dwaalt omhoog naar verre banen,
Op de moeder valt het niet --
Tot de vreugde treft haar ogen,
Tot zich borst met borst vereent,
En, tot meegevoel bewogen,
Zelfs de ruwe Orcus weent.
 
IJd'le wens! Vergeefs, dit klagen!
Rustig door en nooit gestuit
Rolt der dagen zeek're wagen,
Eeuwig vast staat Zeus' besluit.
Weg van gindse duisterheden
Wendde hij zijn hemels hoofd;
Eens ontvoerd naar diep beneden,
Blijft zij eeuwig mij ontroofd,
Tot het donk're dodenwater
Door Aurora's kleur oplicht,
Iris5 in de hellekrater
Weer haar mooie boog opricht.
 
Is mij niets van haar gebleven?
Niet één lief herinn'rend pand,
Dat wij ver vol liefde leven,
Zelfs geen spoor der dierb're hand?
Groeit er dan geen liefdesketen
Tussen kind en moeder aan?
Door de dood uiteengereten,
Blijft dan geen verbond bestaan?
Neen, niet gans is zij gevloden!
Ons bindt één enkel punt!
Door de eeuw'ge hoge goden
Is een taal ons toch gegund!
 
Als de lentekind'ren sterven,
Als door koude noordenwind
Blad en bloemen zich ontverven,
Triest en kaal men struiken vindt,
Neem 'k als offer 't hoogste leven
Uit Vertumnus' overdaad6,
Om het aan de Styx te geven.
Neem 'k de gouden korrel zaad.
Treurend stop ik 'm in de aarde,
Leg hem aan mijn dochters hart,
Opdat7 hij tot een taal zal aarden
Voor mijn liefde, voor mijn smart.
 
Brengt de stage dans der Horen
Blij nu weer de lente terug,
Wordt het dode nieuw geboren;
't Zonlicht maakt het vief en vlug.
Kiemen die gestorven leken,
Ach, in aarde's koude schoot,
Gaan naar 't rijk der kleur uitbreken,
Wringen zich daar vrolijk bloot.
Als de stam ten hemel reikt,
Zoekt de wortel schuw de nacht,
Delend zorg voor beide lijkt
Nu ook Styx' op Ethers macht.
 
Half bestrijken zij der doden,
Half der levenden gebied --
Ach, zij zijn mij dierb're boden,
Zoete stemmen van Cocyt8!
Houdt haar zelf hij opgesloten
In 't afschuwelijk ravijn,
Uit de jonge lenteloten
Spreekt tot mij haar stem ragfijn;
Dat ook ver van 't gouden daglicht,
Waar de schimmen treurig gaan,
Liefde leeft nog diep en krachtig,
Teder nog de harten slaan.
 
O, laat u dus blij begroeten,
Kind'ren der verjongde gouw,
Jullie kelk zij vol van zoete,
Van de reinste nectardauw.
Je moet stralen, niet meer treuren;
Ja, met Iris' mooiste licht
Wil ik jullie blaad'ren kleuren
Als Aurora's aangezicht.
In het heerlijk lenteglanzen
Leze ieder zacht gemoed,
In de fletse najaarskransen
Wat mij kwelt en goed mij doet.