Doorgrond mij, word mijn hart gewaar,
en zie, Heer, hoe ik het meen.
Ik denk aan de pijn van uw lijden,
aan uw liefde, en ween.
Uw kruis wil ik vereren.
Welk wonder van barmhartigheid 
hebt gij voor de wereld gedaan.
Heb ik dat ooit genoeg overwogen
en u, uit heel mijn vermogen, 
daar genoeg voor geprezen ?

Raad, kracht en vredevorst en held !
In vlees en bloed gehuld,
wordt gij het offer voor de wereld,
en uw ziel lijdt.
Uw vriend, die u verraadde, is nabij.
Het uur van Gods toorn is daar,
en angsten overheersen.
Gij spreekt en voelt de helse pijn :
"Vader, als het kan,
laat deze kelk aan mij voorbij gaan !" 

Uw zweet wordt bloed; gij worstelt en vreest
en valt ter aarde neder;
Gij, Zoon van de Hoogste, gij vecht, en waagt
en durft de eerste bede herhalen.
Gij voelt, door God gesterkt in de strijd,
de angst van een eeuwigheid
en straffen zonder einde.
Gij neemt de schuld van de mensen op u
en geeft uzelf, met goddelijk geduld,
in de handen van de zondaars.

Gij draagt het loon van de misdadiger,
en hebt toch niet gezondigd.
Gij, de rechtvaardige, Zoon van God !
Zo was het al lang verkondigd.
De brutale menigte begeert uw bloed.
Gij verdraagt, goddelijk groots, die woede
om zielen te redden.
Uw moordenaar, Jezus, dat was ook ik,
want God wierp alle zonden op u,
opdat wij vrede zouden hebben.

Vernederd tot knecht,
en toch de grootste in gezindheid,
verdraagt gij spot, smaad en geweld,
vol van ziekte en vol smarten.
Wij zagen u, het doel van de belofte,
doch daar was niets dat ons beviel,
noch gestalte, noch schoonheid.
Voor u, Heer, onze toeverlaat,
verborg men zelfs het aangezicht;
de zonen van het verbond bespotten u.

Een offer, naar eeuwige voorzienigheid,
bedekt met onze misdaden.
Door de misdaad van Uw volk
gemarteld en gebroken,
gaat gij de weg naar het kruishout,
onschuldig, zwijgend als een lam
dat men naar de slachtbank voert.
Vrijwillig, als de held van de helden,
draagt gij, uit liefde voor de wereld,
de dood, die wij verdienden.

« Zij hebben mijn handen en 
mijn voeten doorboord en vastgenageld,
en grote onnozelaars, 
oh mijn God, omringen mij hier.
Ik huil en hulp voor mij is ver weg.
Al spottend zeggen ze :
laat zijn God hem dan bevrijden !
Gij legt mij in het stof van de dood.
Ik ben geen mens, maar een worm,
een prooi van woede, de spot van het volk.

Ik roep en gij antwoordt niet,
en iedereen verlaat mij.
In mijn dorst reikt men 
mij azijn met gal.
Zoals was smelt mijn hart in mij. 
Zij zien met vreugde mijn lijden,
het vernietigen van mijn wezen.
Waarom verlaat Gij uw dienaar ?
Mijn God ! mijn God ! ik lijd  
in heel mijn gebeente."

Gij buigt uw hoofd.  Het is volbracht.
Gij sterft ! De aarde schokt.
Dit alles heb ik u aangedaan.
Heer, mijn ziel siddert.
Wat is de mens die gij bevrijdt ?
Oh was ik toch helemaal dankbaarheid ?
Heer, laat mij genade vinden.
Laat uw liefde mij aansporen
dat ook  ik u altijd bemin en u
nooit meer kruisig door mijn  zonden.

Wel wacht eeuwige pijn 
voor hen, die u verachten;
die niettegenstaande alles
niet willen geloven ! 
Die alhoewel ze zien wat gij voor ons gedaan hebt
u door hun laster beschamen,
als dienaars van zonde.
Wie u niet liefheeft, komt voor het gerecht. 
Wie zich niet uw woord houdt, bemint u niet;
voor hem bent u geen verzoener.

Gij hebt het gezegd :  gij zult mij kracht
tot heiliging schenken.
Het is uw bloed dat mij troost verschaft
wanneer mijn zonden mij krenken.
Laat mij altijd tot u bidden.
Laat mij steeds in liefde en deemoed
tegenover u staan.
Moge uw heil mijn bescherming zijn in nood,
mijn staf in geluk, mijn schild in de dood,
mijn laatste troost op aarde !