by Pierre Jean de Béranger (1780 - 1857)
Translation by Ludvik Władysław Franciszek Kondratowicz (1823 - 1862), as Władysław Syrokomla

La Vieillesse
Language: French (Français) 
Nous verrons le temps qui nous presse
Semer les rides sur nos fronts ;
Quoi qu’il nous reste de jeunesse,
Oui, mes amis, nous vieillirons.
Mais à chaque pas voir renaître
Plus de fleurs qu’on n’en peut cueillir ;
Faire un doux emploi de son être ;
Mes amis, ce n’est pas vieillir.

En vain nous égayons la vie
Par le champagne et les chansons ;
À table, où le cœur nous convie,
On nous dit que nous vieillissons.
Mais jusqu’à sa dernière aurore
En buvant frais s’épanouir ;
Même en tremblant chanter encore ;
Mes amis, ce n’est pas vieillir.

Brûlons-nous pour une coquette
Un encens d’abord accueilli,
Bientôt peut-être elle répète
Que nous n’avons que trop vieilli.
Mais vivre en tout d’économie,
Moins prodiguer et mieux jouir ;
D’une amante faire une amie ;
Mes amis, ce n’est pas vieillir.

Si longtemps que l’on entretienne
Le cours heureux des passions,
Puisqu’il faut qu’enfin l’âge vienne,
Qu’ensemble au moins nous vieillissions.
Chasser du coin qui nous rassemble,
Les maux prêts à nous assaillir ;
Arriver au but tous ensemble ;
Mes amis, ce n’est pas vieillir.

Beneath the title: "Sur l'air de la Pipe à tabac"

Text Authorship:

Musical settings (art songs, Lieder, mélodies, (etc.), choral pieces, and other vocal works set to this text), listed by composer (not necessarily exhaustive):

    [ None yet in the database ]

Settings in other languages, adaptations, or excerpts:

Other available translations, adaptations or excerpts, and transliterations (if applicable):


Researcher for this text: Emily Ezust [Administrator]

This text was added to the website: 2017-02-18
Line count: 32
Word count: 177

Starość
Language: Polish (Polski)  after the French (Français) 
Dzień po dzionku marnie schodzi,
Czas na czole zmarszczki pisze;
Chociaż jeszcze dosyć młodzi,
My starzejem, towarzysze!
Lecz kto lubi kwiatów sploty,
Kto w młodzieńcze wierzy mary,
Kto ma czucie swej istoty,
Ten nie bardzo jeszcze stary.

Próżno winem człek się świeży
I piosenką bezprzytomną:
Krasawice przy wieczerzy
Smutną starość nam przypomną:
Lecz do świtu kto w humorze
Bez ustanku chyli czary,
Kto choć drżący śpiewać może,
Ten nie bardzo jeszcze stary.

Zwolennicy ideałów,
Dziś nie spełnim, co się marzy.
Towarzyszki naszych szałów
Przymawiają, żeśmy starzy.
Lecz kto skromnie się udziela,
Kto się słusznej dzierżąc miary,
Ma w kochance przyjaciela,
Ten nie bardzo jeszcze stary.

Dzisiaj młodzież choć nam wróży
Naszą starość niezawodną,
Że natchnienie nam nie służy,
Że piosenki nasze chłodną; —
Lecz kto czuje duch śpiewaczy,
Zdoła jąć się strun cytary,
Zebrać w kółko swych słuchaczy,
Ten nie bardzo jeszcze stary.

Chwilkę, chwilkę, towarzysze,
Wiosny pieśćmy się obrazem.
A gdy młodość nie dopisze,
Postarzejem wszyscy razem.
Lecz kto głowy nie kłopota,
Choć ma ciężkich trosk bez miary,
Kto doścignął cel żywota,
Ten nie bardzo jeszcze stary.

Confirmed with Poezye Ludwika Kondratowicza. Tom V, Mikołów — Warszawa : Karol Miarka, 1908.


Text Authorship:

Based on:

Musical settings (art songs, Lieder, mélodies, (etc.), choral pieces, and other vocal works set to this text), listed by composer (not necessarily exhaustive):


Researcher for this text: Emily Ezust [Administrator]

This text was added to the website: 2025-05-23
Line count: 40
Word count: 178