Tien zangstukken

Hoe schoon de morgendauw,
hoe schoon de versche blommen,
hoe schoon de zonnestraal,
die door dien dreupel beeft;
hoe schoon moet ginder zijn
dat wij hier schoonheid nommen,
en dat maar eenen glim
van de Opperschoonheid heeft!

't Groeit een blomken in de weiden,
langs de voren, onder 't wied,
in den lande en op der heiden,
waar 't geen menschenooge 'n ziet;
't is het liefste van de blommen,
wier 't in zand sta, wier 't in rots:
weet ge wie en hoe ze 't nommen?
't Is en 't nomt de liefde Gods.

Caecilia, weledele maagd,
gelukkig die uw kroone draagt,
en dien al 't aardsch, hoe schoon en fijn,
niet aardsch en doet maar hemelsch zijn:
dat doet uw kunste, en, triomphant,
gij aller kunste kroone spant!

Heer, mijn hert is boos en schuldig,
maar Gij zijt bermhertig, en
duizendmalen meer verduldig
als dat ik boosaardig ben:
geeft mij dan, o Heer, ik vraag het,
geeft mij hulpe en staat mij bij;
'k heb gezondigd, ik beklage't,
helpt mij, God! Vergeeft het mij!

De vlaamsche tale is wonder zoet,
voor die heur geen geweld en doet,
maar rusten laat in 't herte, alwaar,
ze onmondig leefde en sliep te gaar,
tot dat ze, eens wakker, vrij en vrank,
te monde uitgaat heur vrijen gang!
Wat verruwprachtig hoortooneel,
wat zielverrukkend zingestreel!
o Vlaamsche tale, uw' kunste ontplooit,
wanneer zij 't al vol leven strooit
en vol onzegbaar schoonzijn, dat,
lijk wolken wierooks, welt
uit uw zoet wierookvat!

't Is de Mandel, die, in 't stille,
varend door den zomernacht,
waakzaam is en, om Gods wille,
loopt, en licht voorbij ons lacht:
lacht omdat hij blank en blij is,
lacht omdat het maantjen schijnt,
lacht omdat hij vrank en vrij is,
en hij zelf zijn wegen vindt.

o Morgenstond, uw blij gelaat, 
na lang getreur, mij hopen laat 
dat eindlijk eens een enklen dag 
ik, vrij en vroo, u groeten mag! 
 
Komt hier en straalt mijn hert en zin,
mijn lijf en ziel uw blijdschap in,
en duwt mij, zucht- en klagens moe,
de diepe en duistre wonden toe!

o Zoet genot, vol zaligheid,
zoo laat gevoeld, zoo lang verbeid,
o morgenstond, vol hemeldrank,
verblijft... al ware 't hier eeuwen lang!

    Thus ardens in igne

    o Wierookgraan,
    geronnen traan
van ceder- en van lorkenstammen,
    gebedenbeeld,
    daar 't vier in speelt,
en 't vonkelen van 's herten vlammen.

    Geen gave van
    fijn goud en kan
mijn hand den Heer, geen myrrha bieden,
    maar wierook zal,
    en overal
en allen dag, Hem dank bedieden.

    o Wierookgraan,
    in 't vier gedaan,
en rookende uit mijns herten midden,
    van aardsch en grauw
    wordt hemelsch blauw:
gaat, wierookgraan, den Heer aanbidden!

't Was in de blijde mei,
ei, ei,
't was in de blijde mei!
En, kommend achter 't land gegaan,
'k zag all de blijde blomkens staan:
't was in de blijde mei,
ei, ei,
't was in de blijde mei!

Jesu, wijs en wondermachtig,
weest mij, armen knecht, indachtig,
leert mij spreken uwen naam;
Jesu, maakt, ofschoon onweerdig,
te uwen lof mijn tonge veerdig,
te uwer eer mijn lied bekwaam!