Liederkrans: nederlandsche Dichtbloemen in Noord en Zuid gegaard en voor twee Zangstemmen (Liederen en Canons) gecomponeerd, 1de Deeltje

De vogels springen door de heg 
En zingen uit den treuren;  
De Mei strooit bloesems langs den weg, 
En klopt aan alle deuren, 
En zie!  daar komt bij 't zoet geluid 
Het jonge volk de huizen uit.  

Gij, kinders!  zat een' winter lang 
Te kleumen en te treuren; 
Nu lijkt die lieven vogelzang 
Uw hartjes op te beuren; 
Komt, zingt en springt dan nu om strijd, 
Zoo flink alsof gij vogels zijt.  

En zingt gij laag en zingt gij hoog, 
En zingt gij uit den treuren, 
En ziet gij aan des Hemels boog 
De voorjaarsnevlen scheuren, 
Denkt dan   hoe onze lieve Heer, 
Nu bloesems geeft en Lenteweêr. 

Mijn vogelkoor, mijn kinderkoor, 
Dat 's beter dan te treuren! 
Zingt vrij en blij uw Lente door 
Bij zonnenschijn en geuren, 
En denkt --  ook als gij ouder zijt  --  
"Na winterdagt komt Lentetijd!" 

Wie rusten wil in 't groene woud, 
Wie rusten wil met lusten, 
Hij kieze een plekje, digt in 't houd 
En vleije zich tot rusten; 
Een peluwtje van mollig mos,
Een kussentje van varen 
En een gordijn van blaren ... 
Geeft zoeten middagslaap in 't bosch.  

De hemel van het ledekant 
Blinkt prachtig-blaauw door 't loover, 
De heesters slingren om den rand, 
De bloesem hangt er over; 
Het koeltje fluistert met den vliet, 
De dartle vlinders spelen, 
De nachtegalen kwelen . . . 
Is 't niet een lieflijk wiegelied? 

En 't best is: dat het groene woud 
Met koelte en rust u lavend, 
Van u geen zilver vraagt of goud, 
Al slaapt gij tot den avend; 
't Vraagt enkel:  zijt gij mat, of moê? 
De slaapsteê is voor allen!  
En is ze u goed bevallen, 
Dan krijgt gij 't avondgoud nog toe!

En over de weide 
Daar blonk de zon, 
Di-di-del-di-don, 
Zoo blijde! 
De vogelkens wipten in vlogen rond, 
En maakten 't aan boomen en bloemen kond. 
Zij sprongen, 
En zongen: 
"Het is gewis, 
Dat een lief kindje geboren is." 
La, la, la, la, la! 

Dan kwamen geloopen 
De schaapkens blank, 
Klink-klank-elink-klank, 
Met hoopen! 
Door 't vensterke keken ze vrank en vrij, 
En huppelden weer naar de malsche wei. 
Zij kreten 
En bleetten: 
"Het is gewis, 
Dat een lief kindjen aan 't lachen is." 
La, la, la, la, la!  

Dan kwamen ook lonken 
De biekens vroom, 
Zoom-zôme-zoom-zoom, 
En ronken!  
Zij wemelden langzaam het wiegske rond, 
En maakten 't aan vogels en schaapkens kond. 
Zij kruisten 
En ruischten: 
"Het is gewis, 
Dat een lief kindjen aan 't slapen is. 
La, la, la, la, la! 

Een kruis met rozen 
Is 't menschenlot, 
is 't rijke leven, 
Uw gave, o God!  

Niet enkel rozen, 
Geen kruis alleen;  
De Liefde voegt ze 
Getrouw byéen. 

Een kruis met rozen!  
Och, vroom en goed, 
Och leer het dragen 
Met blijden moed.  

Ik weet de rozen, 
Zy vallen af! 
Het kruis nu, legt ge 
Pas neêr  --  aan 't graf. 

Toch  --  welk' uw gaarde 
En treure uw huis  --  
Merk op de bloeme 
Die blijft aan 't kruis.  

En kweek nog dankbaar 
De kleenste knop, 
En neem met liefde 
Uw last weêr op!  

De bloeme lacht u, 
O lach háar toe! 
En vloek het kruice 
Nooit, levensmoê. 

Moog elke bloeme 
Der aard vergaan, 
De vrucht des Levens, 
Die rijpt er aan.