Acht liederen

't En is van u
hier nederwaard,
geschilderd of
geschreven,
mij, moederken,
geen beeltenis,
geen beeld van u
gebleven.

Geen teekening,
geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk
van steene,
't en zij dat beeld
in mij, dat gij
gelaten hebt,
alleene.

o Moge ik, u
onweerdig, nooit
die beeltenis
bederven,
maar eerzaam laat
ze leven in
mij, eerzaam in
mij sterven.

Heere, God van hemelrijken,
Heere, God, mijn toeverlaat,
ach, en laat geen ziel bezwijken
die met U ter bruiloft gaat:
geeft mij brood, om voort te reizen,
langs de steege bane, die 'k
naar Jeruzalems Paleizen,
ach, hoe ver nog? - varen zie!

Ik droome alreê van u, mijn kind,
en van de blijde dagen,  ... ,
dat samen wij, en welgezind,
vliegt dagen, vliegt voorbij gezwind,
ons lief en leed gaan dragen.

Ik droome alreê van u, mijn kind,
noch late ik mij gelegen, gelegen
aan al dat aardsch en bitter smaakt,
dat 't lijf en 't lijf alleene raakt,
en daar de geest kan tegen.

Ik droome alreê van u, mijn kind,
ge hebt hem doorgestreden, gestreden
de nacht dien 's vijands booze hand
gespreid had om 't beloofde land:
gij zijt erin getreden.

Ik droome alreê van u, mijn kind,
en, ga ik langs de straten,  ... 
daar heemlijk in mijn herte weunt
't gedacht, daar al mijn hope op steunt:
God zal u mij toch laten.

Gij badt op enen berg alleen,
en... Jesu, ik en vind er geen
waar 'k hoog genoeg kan klimmen
om U alleen te vinden:
de wereld wil mij achterna,
alwaar ik ga
of sta
of ooit mijn ogen sla;
en arm als ik en is er geen,
geen een,
die nood hebbe en niet klagen kan;
die honger, en niet vragen kan;
die pijne, en niet gewagen kan
hoe [zeer]1 het doet!
O, [leer mij, armen]2 dwaas, hoe dat ik bidden moet!

Jesu, wijs en wondermachtig,
weest mij, armen knecht, indachtig,
leert mij spreken uwen naam;
Jesu, maakt, ofschoon onweerdig,
te uwen lof mijn tonge veerdig,
te uwer eer mijn lied bekwaam!

Als de ziele luistert
spreekt het al een tal dat leeft,
't lijzigste gefluister
ook een taal en teeken heeft:
blâren van de boomen
kouten met malkaar gezwind,
baren in de stroomen
klappen luide en welgezind,
wind en wee en wolken,
wegelen van Gods heiligen voet,
talen en vertolken
't diep gedoken Woord zoo zoet....
als de ziele luistert!

Slaapt, slaapt, kindje slaapt,
En doet uwe oogskes toe,
Die pinkelende winkelende oogskes daar,
'k ben 't wiegen al zo moe:
'k en kan u niet meer wiegen,
'k en ga u niet meer wiegen,
Slaapt, slaapt, toe!
g'hebt uw hert-uw mondje voldaan,
g'hebt al uw krinkelende krulletjes aan,
ach en 'k en kan van uw wiegske niet gaan:
slaapt, slaapt, toe!

Het leven is een' krijgsbanier,
     door goede en kwade dagen,
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier,
     kloekmoedig voorwaards dragen.

Men tuimelt wel, en wonden krijgt
     men dikwijls, dichte en diepe...
't en vlucht geen weerbaar man, die wijgt,
     of hem de dood beliepe!

Het leven is... geen vrede alhier,
     geen wapenstilstand vragen:
het leven is de Kruisbanier
     tot in Gods handen dragen!