Guido Gezelle Suite: 13 Lieder für Männer-, Frauen-, Knaben- und Gemischten Chor a capella

Daar zat, in 't gers, een blommeken
zoo liefelijk gedoken;
het hadde geren, luide en lang,
zijn eigen woord gesproken.
De zonne zei: 'Staat op, mijn kind,
ontluikt uwe oogskens, welgezind,
en lacht uw' moeder tegen:
noch wind en zal u schade doen,
noch hagelslag, noch regen!'
 
't Had wortels in den taaien grond,
dat blommeken, verkoren;
en 't bloeide geren, vrij een blij,
daar 't weunde en was geboren;
't zou menig lente kommen zien,
't zou menig meidag omme zien,
en menig najaar sterven,
maar nooit en zou dat blommeken,
ten gronde toe, bederven.
 
De Leye liep erlangs, zoo zoet,
zoo lavend, in heur loopen;
de vogel kwam er drinken bij,
en liederen verkoopen;
de meiskes en de mannekens,
de Grietjes en de Jannekens,
ze kwamen en ze zagen -
't hiet Vlanderland! - dat blommeken
zoo geren ... in die dagen!

Een meezennestje is uitgebroken,
dat, in den wulgentronk
gedoken,
met vijftien eikes blonk;
ze zitten [in]1 [den]2 boom te spelen,
tak-op, tak-af, tak-uit, tak-in, tak-om,
met velen
en 'k lach mij, ['k lach mij]3, 'k lach mij bijkans krom.

Het meezenmoêrtje komt getrouwig,
komt op den lauwen noen,
al blauwig
en geluwachtig groen;
het brengt hun dit en dat, om te azen,
tak-om, tak-op, tak-af, tak-uit, tak-in,
ze razen,
en kruipen, vlug, het [meezennestjen]4 in.

Het meezenvaârtje zit - de looveren
[verduiken]5 't voor 't gestraal -
te tooveren,
al in de meezentaal;
daar vliegen ze, al med' een, te zamen,
tak-om, tak-op, tak-af, tak-in, tak-uit,
en, amen,
het meezennestje is weêrom ijele en uit.

Waait mij nu zoetjes,
   o zuchtende wind;
wiegt mij en douwt mij
   dat zuilende kind;
speelt om zijn wichtelijk
   aanzichtje en laat
Jesuken rusten: het
   slapen nu gaat.

Palmen, die roerende en
   wagende zijt,
stilt om mijn kindeke uw
   takken ['nen]1 tijd;
engelkens, zoetjes, ach,
   Jesuken wilt
slapen: uw’ tonge en
   uw’ harpe nu stilt.

[Vogelkes]2, zwijgt, die daar
   huppelt en springt;
dauwdruppels, zoetjes, en
   belt noch en klinkt;
zonne, uw machtige
   stralen verfrischt:
['t]3 kindeke Jezus … in
   slape … nu is ’t!

Och hoe schoone vaart gij daar,
helderblanke mane klaar,
hooge boven veld en wee,
zwemmende in een wolkenzee!
 
't Dunkt mij dat gij weet en ziet
al dat u beneên geschiedt;
ai, en wilde of wenschte ik kwaad,
'k wierd benauwd voor uw gelaat.
 
Leedt alwie goedwillig is
door dees wereldwildernis,
en verlicht hem langs de baan
daar ik uw schoon beeld zie staan.
 
Schoon, doch schoonder duizendmaal,
Onbevlekte, is uw gestraal:
Zij, die zonne en sterre en maan
diepe doet in 't donker staan.

Ontferme 't U, o Heere en God,
ontferme 't aller lieden,
die, deerlijk onindachtig, U
geen' schuldige eere en bieden!
 
Ze dwazen en ze dolen, al
zoo zeer als zij, de snooden,
die, roekeloos, - ontferme 't U -
hun eigen leven dooden.
 
Het licht zijt Gij, het leven en
't bestaan van al. - De logen
alleen kan naar het onbestaan
des Albestaanden pogen!