Dutch (Nederlands) translations of Vier Lieder, opus 106

O jij, als mij jouw lippen zacht beroeren,
Dan wil de lust mijn ziel welhaast ontvoeren.
Dan voel ik door een onbenoembaar wellen
Mijn boezem zwellen.

Mijn oog krijgt glans, gloed trekt over mijn wangen;
Mijn hart klopt fel van ongekend verlangen;
Mijn geest, verward in stamelende woorden,
Voelt zich verloren.

Mijn leven hangt in zulke ogenblikken
Aan jouw zo zoete, rozenzachte lippen,
En wil, wanneer jouw armen mij omvatten,
Mij haast ontsnappen.

O, dat het toch niet slaken kan zijn boeien,
Mijn ziel niet gans in die van jou kan gloeien,
Dat toch die lippen die vol hartstocht strijden,
Weer moeten scheiden!

Dat in de kus mijn ziel niet gaat verdampen,
Als zij zo vast zich aan jouw mond blijft klampen,
En aan jouw hart, dat altijd moet verstoppen,
Voor mij te kloppen!

Heel troostend komen tranen
Gestroomd uit heil'ge wel,
Net als een helend water,
Zo bitter, heet en hel.
Daarom, jij hart vol wonden,
Vol leed en stille pijn,
Duik daar maar gauw in onder:
Je zult genezen zijn.
 
Er schuilt in deze golven
Geheime wonderkracht;
Die is voor zere wonden
Als balsem mild en zacht;
Zij groeit als je verdriet hebt,
Zij pakt en tilt en rolt
De boze steen van 't hart weg
Dat als zijn doelwit gold.
 
Zelf heb ik 't ondervonden,
Door droefheid diep gewond,
Als ik, in rouw gedompeld,
Aan dierb're graven stond.
Vervolgd door dwaze wanen
Vervloekte ik zelfs God;
Dan hielden slechts de tranen
De sloep van 't hopen vlot.
 
Al houdt je ook omvangen
De zwartste, droefste nacht,
Bedenk, wanneer je bang bent:
Je tranen hebben macht.
Zodra door 't hete schreien
Je oog rood brandt en gloeit,
Zal nieuw een dag verschijnen,
Daar reeds de morgen bloeit.

Dat hier dus, dat is het enge schrijn,
Dat moest dus ooit eens mijn wiegje zijn,
Daar lag ik gebrekkig, hulpeloos en stom
En trok slechts voor 't huilen mijn lippen krom.
 
Ik kon nog niets pakken met handjes zacht,
En was toch gebonden, als was ik verdacht;
Ik had wel voetjes, maar leek toch nog lam,
Tot moeder zacht aan haar borst mij nam.
 
Dan lachte ik zuigend naar haar omhoog,
Zij zong mij van rozen, een engel1 die vloog,
Zij zong en zij wiegde mij zingend tot rust
En dan werden teder mijn ogen2 gekust.
 
Zij spande van zijde, zachtgroen schemerig,
Een hemeltje koel, hoog boven mijn wieg;
Waar vind ik opnieuw nog de rust die zij gaf?
Misschien onder 't groene gras, in 't graf!
 
O moeder, lieve moeder, blijf bij mij nog lang!
Wie zingt anders troostend de eng'lenzang?
Door wie worden teder mijn ogen gekust
Voor die3 lange, die laatste en innigste rust?

Wie is Silvia, waarvandaan
Dat iedereen haar lofprijst?
Mooi en lief komt zij daar aan.
Op gunst van 't hemels hof wijst
Dat men haar vereert spontaan.

Is zij mooi en ook nog goed?
Want schoonheid geeft ook mildheid;
Zie, hoe Amor naar haar oog zich spoedt,
Zich daar geneest van blindheid
En zijn intrek neemt voorgoed.

Dus voor Silvia zingen wij,
Wij willen Silvia eren,
Alle schoonheid overtreft zij
Die d' aarde kan creëren;
Hulde haar, die brengen wij!