Meisjesbloemen

Korenbloemen1 noem ik de figuren,
De milde, met de blauwe ogen,
Die nederig, in stil verduren,
De dauw van vrede, opgezogen
Vanuit hun eigen zielspriëlen,
Geven aan alles in het rond,
Niet kennend de gevoelsjuwelen,
Die hun de hemelvader zond.
Het voelt zo fijn, bij hen te toeven,
Als liep je door een veld vol koren
Waardoor de avondbriesjes zoeven,
Vol zoete vrede, zonder storen.

Klaprozen zijn de ronde, 
Roodbloedige, gezonde,
De zomersproetgebruinde,
De altijd goed geluimde,
Superbrave, slaafs serviele,
Dansen-nooit-beue zielen;
Die onder ’t lachen schreien
En [meestal zich vermeien]1 
Met korenbloemen plagen,
Maar stiekem in zich dragen
Een hart, zeer zacht, vol grappen,
Dat ’n wolk van scherts wil tappen;
Die men – weet God – met kussen
Heel ferm zou moeten blussen,
Als men maar niet de vrees had
Bij ’t kussen van dat kruitvat:
Het springt als ’n volle brander
Opvlammend uit elkander.

Maar klimop, ja, noem ik al die meisjes 
Met die zachte woorden,
Met dat haar, dat sluike, blonde, 
[dat zo mooi valt om het hoofd,]1 
met die bruine, diepbezielde reeënogen, 
waarin tranen staan zo vaak, 
die juist in tranen mooi zijn, ja echt onweerstaanbaar;
zonder kracht en eigendunk, 
simpel met verborgen schoonheid, 
maar met niet te peilen diepe, 
trouwe, innige gevoelens
kunnen zij met eigen groeikracht 
nooit ontstijgen aan hun wortels, 
zijn geboren om te hechten 
gretig aan een ander leven; 
aan de eerste liefdeshechting 
hangt hun hele lotsbestemming, 
want zij horen bij de schaarse bloemen 
die slechts eenmaal bloeien.

Ken je die bloem wel, de wonderschone,
Mythisch verheerlijkte waterlelie?1
Zij wiegt op ’n etherische, slanke stengel
Haar doorlucht’ge hoofd, het kleurenloze;
Zij bloeit in ’n rietrijke plas in bossen, 
Bewaakt door een zwaan die haar eenzaam omcirkelt;
Zij ontsluit zich slechts voor manestralen,
Waarmee zij haar zilverig glanzen gemeen heeft;
Zo bloeit zij, de magische zus van de sterren, 
Omzwermd door de dromende nacht’lijke vlinder, 
Die net buiten de plas van ver zit te hunk’ren,
En haar nimmer bereikt, hoezeer hij ook hunkert.
Waterlelie, zo noem ik de slanke 
Zwarthaar’ge meid met haar albasten wangen; 
In haar oog liggen diepe gedachten voor anker, 
Als was zij een geest en op aarde gevangen.
Als zij spreekt, hoor je zilveren golven ruisen; 
Als zij zwijgt is ‘t de zwangere rust van de maannacht;
Zij lijkt met de sterren blikken te wiss’len,
Met wier taal haar gelijke natuur haar vertrouwd maakt;
Men wordt er nooit moe van, in ’t oog haar te zien,
Dat door zijden, lange wimpers omzoomd is,
Je gelooft, als betoverd door heerlijk ontzag, 
Wat ooit, heel romantisch, van elfen gedroomd werd.