De bleke, koude maan verhief zich in 't oosten.
De slaap daald' op de jeugdige krijgers,
Hun blauwe helmen glimmen in 't licht,
Het stervende kampvuur dooft uit.
De slaap echter rustte niet op de koning:
Hij verhief zich te midden van zijn wapens,
En klom langzaam de heuvel omhoog,
Om de vlam van de toren van Sarno te zien.
De vlam was zwakjes en ver;
De maan verborg in 't oosten haar rode gezicht;
Er stoof een windvlaag de heuvelflank af,
Hoog op haar vleugels zat Loda's fantoom.
Het kwam naar zijn domein toe, omringd door zijn vampieren,
En zwaaide met zijn duistere speer,
Diep in zijn donker gezicht gloeien zijn ogen als vlammen,
En zijn stem gelijkt een verre donder.
Fingal stiet zijn speer in de nacht
En riep met zijn machtige stem uit:
 
Trek je terug, jij nachtzoon,
Roep weg je winden en vlucht!
Waarom verschijn je voor mij
Met je beschaduwde wapens?
Vrees ik soms jouw duister spookbeeld,
Jij geest van d' aak'lige Loda?
Zwak is je schild,
Krachtloos je luchtschim en je zwaard;
De stormwind rolt ze tezamen,
En jij zelf ook bent verloren:
Vlucht uit mijn ogen, jij nachtzoon!
Roep weg je winden en vlucht!
 
Met holle grafstem berichtte de geest:
Wil jij uit mijn domein mij verjagen?
Voor mij buigt zich het volk;
Ik keer de kans op 't slagveld der dapperen.
Op volk'ren werp ik mijn blik
En zij verdwijnen.
Mijn adem verbreidt pest en dood.
Op de rug van de winden schiet ik vooruit,
Verschijnt mijn gezicht, dan brullen orkanen.
Echter, mijn troon is boven de wolken,
Aangenaam de landouwen van mijn rust!
 
Bewoon maar je aangename landouwen, zei toen de koning,
Vergeet de door Comhal verwekte!
Richt ik soms mijn schreden vanuit mijn heuvels
Naar jouw zo vredige vlakte omhoog?
Begroet ik jou ook met een speer
Daar op je vliegwolk, jij geest van d' aak'lige Loda?
Waarom rimpel je dan zo je voorhoofd naar mij?
Waarom zwaai je zo boos je lichtzwevende speer?
Je rimpelt je voorhoofd onnodig:
Nooit vlood ik voor de sterken in de krijg.
En zullen de zonen van de wind
De koning van Morven verschrikken?
Neen, neen, hij kent de zwakte van hun wapens!
 
Smeer hem naar je land, zo siste het spookbeeld,
Neem de winden en vlucht!
Ik houd de winden in de holte van mijn hand,
Ik bepaal het stormgebied.
De koning van Sora is mijn zoon,
Hij buigt zich voor de steenrots van mijn kracht.
Zijn heir omsluit Carric-Thura,
En hij zal winnen!
Smeer hem naar je land, jij erfzoon van Comhal,
Of ervaar straks zwaar mijn toorn, hoe mijn toorn je verzengt!
 
Hij hief nu zijn donkere speer in de hoogte,
Hij leunde voorwaarts met zijn vrees'lijke lengte.
Fingal trad hem nu tegen en trok snel zijn zwaard.
De flitsende streep van staal doorsneed de sinist're geest.
Het spookbeeld verdween, vervliegend in lucht,
Gelijk een pijler van rook,
Die door de staf van de knaap wordt verstoord,
Als hij uit het dovende smidsvuur opstijgt.
Luid kreet Loda's fantoom, toen het,
In zichzelf gerold, op de wind zich verhief.
Inistore beeft van 't geluid,
In de diepte hoorden 't de golven,
Zij stonden van schrik stil, in hun stromen plots gestuit.
 
De vrienden van Fingal sprongen plots'ling omhoog,
Zij grepen hun vervaarlijke speren.
Zij misten de koning;
Toornig sprongen zij op,
Al hun wapens weerklonken!
De maan klimt in 't oosten omhoog.
Fingal keert met klinkende wapens terug.
Groot was de blijdschap der knapen,
Hun ziel werd rustig, als de zee na de storm.
Ulin begon het vreugdegezang;
De Inistoorse heuvels, zij juichten.
Hoog steeg de vlam van het eiken,
Heldenverhalen werden verteld.