Zie, mijn levenstijd verstrijkt,
IJlings word ‘k naar ’t graf gedreven,
En wat straks, als moog'lijk blijkt,
Dat 'k niet lang meer heb te leven?
Denk o mens, denk aan je dood!
Stel niet uit, besef de nood!
 
Leef zoals, wanneer je sterft,
Je beslist had willen leven.
Goed’ren die je hier verwerft,
Ambten je door ’t volk gegeven,
Niets geeft in de dood profijt:
Deze goed’ren ben je kwijt.
 
Slechts een hart dat houdt van deugd,
Slechts een kalm besef van plichten,
Dat voor God van je getuigt,
Zal je straks de dood verlichten;
Zo 'n nieuw hart, door God bereid,
Geeft de dood aanvaardbaarheid.
 
Als straks in je laatste nood
Vrienden hulploos staan te beven,
Word je boven aard’ en dood
Door dit zuiv’re hart verheven.
Geen gericht je angst aanjaagt,
Want God is je toeverlaat.
 
Opdat je zo ‘n hart verwerft,
Vrees steeds God en bid en waak ook.
Pieker niet , hoe vroeg je sterft,
Want je tijd is God zijn zaak ook.
Leer voor de dood niet bang te zijn,
Ook te zien hem als festijn.
 
Door vertrouwen overwin,
Zeg “Ik weet wie ‘k moet geloven,
En ik weet: ik zal hem zien,
Eens in eigen lijf hem loven.
Hij die riep “Het is volbracht”
Ontnam de dood zijn boze macht.
 
In de geest naar ‘t graf ga vaak,
Zie hoe straks je kist zal zakken
Zeg: "Heer, ‘k ben van slijk gemaakt,
Leer mij dat ook zelf oppakken;
Leer het mij maar elke dag,
Dat ik wijzer worden mag!"