Ik stond eens op een morgen
Verscholen in een oord.
Daar had ik mij verborgen,
Ik hoord' een klaaglijk woord
Van een jong meisje, vlot en fijn,
Dat stond daar bij haar minnaar,
Het moest een afscheid zijn.
 
Mijn lief, ik heb vernomen
Weggaan van hier wil jij,
Wanneer je terug wilt komen,
Dat moet je zeggen mij;
Dus luister, lief, ik zeg je: ach,
Wat 'k doen zal wil je weten,
Maar 'k weet noch uur noch dag.
 
Het meisje moest erg wenen,
Vol zorg was haar gemoed:
Nu laat mij wel vernemen,
Hoe ik mij houden moet.
Ik doe voor jou wat ik vermag,
En als jij hier wilt blijven,
Ik verzorg je jaar en dag.
 
De jongen sprak heel moedig:
Jouw wil is duid'lijk mij,
Maar je goed zou op zijn spoedig,
En een jaar is gauw voorbij,
Dus moet dit toch een afscheid zijn,
Ik wil je vriend'lijk vragen,
Verdraag een jaar de pijn.
 
Het meisje riep 'Dat 's moorden!
'k Zal sterven van verdriet,
Mij pijnigen jouw woorden,
O schat, verlaat mij niet.
Voor jou laat 'k vallen goed en eer,
En moest ik met je meegaan,
Geen afstand schuwd' ik meer.
 
De jongen sprak gedragen:
Mijn schat, ik heb 't beloofd,
Ik wil je vriend'lijk vragen:
Zet dat toch uit je hoofd.
Denk liever aan je vrienden fijn,
Die jou geen onheil gunnen
En daag'lijks bij je zijn.