Er staan aan de hemel drie sterren;
Die geven de liefde hun glans.
Ik groet jou, o prachtig jong meisje,
Waar zet ik mijn paard aan de kant?
 
Neem jij maar je paardje bij teugel en toom,
Bind ‘t vast aan de vijgenboom.
Ga dan maar een poosje hier zitten,
Kom, blaas bij mij af toch wat stoom.
 
Ik kan en wil niet zitten,
Wil ook niet vrolijk zijn.
Mijn hart is boos en treurig,
Mijn schatje, door jou heb ik pijn.
 
Wat haalde hij toen uit zijn broekzak,
Een mes, dat was scherp en spits.
Hij stak het zijn liefje door ’t hart zó
Dat ’t rode bloed hem tegenspritst.
 
En toen hij het weer uit haar lichaam trok,
Van bloed was ‘t mes zo rood.
Ach, grote God in de hemel,
Hoe bitter wordt straks mijn dood.
 
Wat trok hij toen af van haar vinger?
Een roodgouden ringetje fijn,
Hij wierp het in ’t stromende water,
Het gaf nog een heldere schijn.
 
Spoel weg maar, spoel weg maar, mooi ringetje,
Tot in de diepe zee!
Mijn liefje is toch gestorven,
Nu heb ik geen liefje meer.
 
Zo gaat ‘t, als een meisje twee jongens bemint,
’t Gaat uiterst zelden goed.
Wij hebben het beiden ervaren,
Wat valse liefde doet.