Dikwijls klinkt door ’t groene woud
Lief een stem, mij zeer vertrouwd;
‘k Hoor mijn naam ook roepen.
Ach! Mij grijpt dan plots spontaan
Mateloze blijdschap aan;
Is het mijn beminde?
 
Weer meen ik dat ‘k haar zie staan,
Vóór mij door de bosjes gaan;
O mijn hart, wat jaagt het!
Maar dan vliegt weg in de wind
De gedaante zo gezwind;
Moe sta ik te peinzen.
 
Als de beek de rots ontspringt,
Meen ik dat haar hervind,
En ik blijf niet talmen;
Trots kijkt mij de rots dan aan,
En ik kijk ook die weer aan,
Zij het ook niet vriend’lijk.
 
Bloemen die langs wegen staan
Zie ik ook haar naam verstaan,
Elke boom ruist ‘Lila’:
Wat heb je daarmee gedaan?
Breng mij op de juiste baan!
’t Is geen kunst te plagen.
 
‘k Raak door alles in de war,
Almaar dommer door ’t gedar
Zie ‘k haast niet de weg meer;
Maar kom  ‘k voor haar staan misschien,
Dan zal ‘k des te klaarder zien
Of totaal verblind zijn.