Is het moog’lijk? Ster der sterren,
Druk ik nu weer jou aan ’t hart?
Ach, wat is de nacht van ’t weg zijn
Toch een afgrond en een smart!
Ja, jij bent het, van mijn vreugd de
Zoete, lieve wederhelft!
Denk ik aan ’t voorbije lijden,
‘k Ril van wat mij nu bedelft!
 
Toen de aarde diep verborgen
Lag nog aan Gods eeuw’ge borst,
Werkte hij de eerste morgen
Met verheven scheppingsdorst.
En hij sprak het woord ‘Het worde!’
Daar weerklonk van pijn een kreet,
Toen het Al met macht zich gordde
En de werk’lijkheden spleet!
 
Op ging toen het licht; schuw scheidde
Zich het duister af meteen,
En de elementen spreidden,
Vluchtten aanstonds ver uiteen.
Vlug in wilde, woeste dromen
Vloog elk naar de wereldflank,
Star, naar ruimten zonder zomen,
Zonder heimwee, zonder klank.
 
Stom was alles, stil en ledig,
Eenzaam God de eerste keer!
Maar toen schiep hij ’t morgenroodlicht,
Dat verzachtte al het zeer;
Dat creëerde voor de droeve
Een welluidend kleurenwiel,
En nu kon weer liefde proeven
Wat eerst uit elkander viel.
 
En gehaast, met vurig streven
Zoekt zich wat bijeen behoort;
En tot mateloos mooi leven
Worden hart en blik bekoord.
Het wordt pakken, het wordt reppen,
Als het maar goed klikt vooral!
Allah hoeft niet meer te scheppen,
Wij zelf scheppen zijn heelal.
 
Zo, met morgenrode vleugels
Rukte ’t mij toe naar jouw mond,
En de nacht met duizend zegels
Sterkt sterhelder ons verbond.
Beiden zijn w’ in aarde's orde
Zeer vertrouwd met zoet en zeer,
En een tweede woord ‘het worde’
Scheidt ons niet een tweede keer.