V glukhuju step' zemnoj dorogi,
`Emblemoj rajskoj krasoty,
Tri rozy brosili nam bogi,
`Edema luchshije cvety.
Odna pod nebom Kashemira
Cvetjot bliz svetlogo ruch'ja;
Ona ljubovnica zefira
I vdokhnoven'e solov'ja.
Ni den', ni noch' ona ne vjanet,
I jesli kto cvetok sorvjot,
Lish' tol'ko utra luch progljanet,
Svezheje roza rascvetjot.

Jeshchjo prelestneje drugaja:
Ona, rumjanoju zarjoj
Na rannem nebe rascvetaja,
Plenjajet jarkoj krasotoj.
Svezhej ot `etoj rozy vejet,
I veselej jejo vstrechat'.
Na mig odin ona alejet,
No s kazhdym dnjom cvetjot opjat'.

Jeshchjo svezhej ot tret'ej vejet,
Khotja ona ne v nebesakh;
Jejo dlja zharkikh ust lelejet
Ljubov' na devstvennykh shchekakh.
No `eta roza skoro vjanet;
Ona pugliva i nezhna;
I tshchetno utra luch progljanet:
Ne rascvetjot opjat' ona.