The Hag is astride,
This night for to ride;
The Devill and shee together;
Through thick, and through thin,
Now out, and then in,
Though ne'er so foule be the weather.
A Thorn or a Burr
She tkes for a Spurre:
With a lash of a Bramble
She rides now,
Through Brakes and through Bryars,
O're Ditches, and Mires,
She followes the Spirit that guides now.
No Beast, for his food,
Dares now range the wood;
But husht in his laire
He lies lurking:
While mischeifs, by these,
On Land and on Seas,
At noone of Night are a working.
The storme will arise,
And trouble the skies;
This night and more for the wonder,
The ghost from the Tomb
Affrighted shall come,
Cal'd out by the clap of the Thunder.
About the headline (FAQ)
Text Authorship:
Musical settings (art songs, Lieder, mélodies, (etc.), choral pieces, and other vocal works set to this text), listed by composer (not necessarily exhaustive):
- by Frank Bridge (1879 - 1941), "The Hag", 1902, first performed 1902 [ baritone and orchestra ] [sung text not yet checked]
- by Ernst Alexander 'Sas' Bunge (1924 - 1980), "The hag is astride", published 1950, rev. 1968, from Four XVIIth century poems, no. 4 [sung text not yet checked]
- by John Liptrot Hatton (1809 - 1886), "The hag" [sung text not yet checked]
- by John Jeffreys (1927 - 2010), "The hag" [ voice and piano ] [sung text not yet checked]
- by Charles Wood (1866 - 1926), "The ride of the witch (The hag)" [sung text not yet checked]
Available translations, adaptations or excerpts, and transliterations (if applicable):
- DUT Dutch (Nederlands) (Lidy van Noordenburg) , copyright © 2008, (re)printed on this website with kind permission
Researcher for this text: Emily Ezust [
Administrator]
This text was added to the website between May 1995 and September 2003.
Line count: 26
Word count: 131
De heks zit voor haar
nachtlijk ritje al klaar;
De duivel en zij tegelijk
door dun en door dik
ze zijn in hun schik
ofschoon het weer nergens naar lijkt
Een doorn of een prik
is voor haar een kick:
met een braamtwijg
gaat ze nu rijden
door struik'n die prikk'n
over sloten en slikken
volgt ze de geest die gaat leiden.
Geen beest durft het aan
het bos in te gaan
maar ligt in zijn
hol stil verscholen:
Terwijl onheil nog steeds
te land en ter zee
om middernacht rond blijft spoken.
De storm wordt heel hard
en de lucht pikzwart;
vannacht en vaker een wonder,
Verschrikt komt het spook
het graf uit; is ook
gewekt door de slag van de donder.
