Lileta, pust' veter svistit i kverkhu metelica v'jotsja,
Vnimaja boren'ju stikhij, i v burju my schastlivy budem,
I v burju my mozhem ljubit'! Ty znajesh', vo mrachnom Khaose
‎Rodilsja prekrasnyj `Erot.

V uzhasnom volnen'i morej, kogda gromy srazhalis' s gromami,
I t'ma [ustremljalas']1 na t'mu, i belaja pena kipela, —
Javilas' boginja ljubvi, v koral'noj plyvja kolesnice,
‎I volny [pred]2 nej uleglis'.

I my, pod zashchitoj bogov, potopim v veselij vremja.
Bushujte, o chada zimy, osypajtesja, zhjoltye list'ja!
No my jeshchjo tol'ko cvetjom, no my jeshchjo zhit' nachinajem
‎V ob"jatijakh nezhnoj ljubvi.

I radostno sbrosim s sebja my junosti krasnu odezhdu,
I starosti tikhoj dadim drozhashchuju ruku s kljukoju,
I skazhem: o starost', vedi naslazhdat'sja ljubov'ju v tom mire,
‎Uzh my nasladilisja zdes'.