Toen de Lente zich losscheurde
Van 't ontbloeide aardehart,
Trok hij eenmaal nog de1 verbeurde
Wereld door, vervuld van smart.
 
Weidenglans en groenfestijnen
Groeten hem met held're stem,
En de schaduwbaldakijnen
Van het woud omruisen hem.
 
Daar, op zacht fluweel van mossen,
Ziet hij, half door groen verdekt,
Sluimerzoet, van zorgen los een
Lieflijk wezen uitgestrekt.
 
Is 't een kind nog, is 't een maagdje,
Durft hij zeggen niet meteen.
Korte blonde zijden draadjes
Waaien om haar hoofdje heen.
 
Teer nog zijn de slanke leden,
Niet ontplooid nog de gestalt',
Maar toch komt een golf gegleden:
Zie, haar boezem rijst en valt.
 
Rozig straalt het vuur der wangen,
En de mond lacht slim en gauw,
Door de wimpers kan men vangen
Wazig, schalks wat helder blauw.
 
En de Lente: vreugdedronken,
Staat hij, maar toch diep verscheurd;
In het lieflijk beeld verzonken
Voelt hij scherp wat hij verbeurt!
 
Maar de tijd dreigt weg te glippen,
Hij moet zich van haar ontdoen.
Ach, daar brandt reeds op haar lippen
Gloeiend heet zijn afscheidszoen.
 
In een zucht is hij gevlogen.
Doch het kind is plots ontwaakt.
Diep heeft haar de kus ontstoken,
Als een bliksem haar geraakt.
 
Alle kiemen zijn ontsproten
In haar boezem klein en pril,
Snel tot tiener omgetoverd
Raakt zij kwijt haar kinderziel.
 
En haar blauwe ogen slaat zij
trouw en gracieus omhoog;
Naar 't geluk, zo lijkt het, vraagt zij
Dat haar onbeproefd ontvloog.
 
Echter, niemand maakt haar wijzer,
Allen, [allen]2 zien verbaasd haar aan,
En haar zusjes staan verbijsterd,
Weten niet hoe 't is gegaan.
 
Ach, zij weet het zelf niet! - Tranen
drukken haar verdriet slechts uit,
En een grondeloos verlangen
Drijft haar uit haar zelve uit,
 
Drijft haar weg om 't beeld te vinden
Dat van binnen in haar leeft,
Dat haar intuïtie schildert,
Dat in dromen haar omzweeft.
 
Rotsen heeft zij vlot genomen,
Bergen stijgt zij af en op;
Tot, bij de rivier gekomen,
Die haar dwingt tot plotse stop.
 
't Oevergras dat vochtig wiegelt
Heeft haar hete voet verfrist,
En zij ziet hoe dat, weerspiegeld,
Ook haar eigen beeld opdist.
 
Ziet ook 't hemels blauw, daar verre,
Ziet der wolken purp'ren schijn,
Ziet de maan en alle sterren --
Mind'ren voelt zij nu haar pijn.
 
Want 't idee heeft haar gevangen,
Dat zij toch een wezen vond
Dat haar innigste verlangen,
En haar diepst verdriet verstond.
 
Ja, zij voelt: 't meeste baat 'r
Hier in stilte te gaan staan,
Op het klare zachte water
Kan zij blindelings afgaan.
 
En zij voelt zich gans genezen,
Nu zij 'n woord spreekt tot de vliet,
Als tot het gedroomde wezen:
O vergeet, vergeet mij niet!