«Kogda  skvoznych  ognej 
Rosy  listok  zelenyj 
Na  moj  tomjaščij  odr 
Nal'et  i  otgorit,  — 

Kogda  dnevnych  lučej 
Slepjaščij  tok,  červlenyj, 
Klonja  klenovyj  list, 
Po  kupam  prokipit,  — 

Kogda,  bagrov  i  čist, 
Menja  vostok  primetit, 
Kogda  nal'et  potok 
Svoich  skvoznych  ognej:  — 

Tvoja  duša,  tvoja, 
Moju  prizyvno  vstretit 
(Poslednich  dnej  moich, 
Tvoich  vesennich  dnej...). 

Nu  čto  ž?  Trevožiš'sja? 
Trevožit'sja  ne  nado: 
Otrada  vešnjaja  krugom  — 
Smotri:  zari 

Otrada  vešnjaja 
Nischodit  k  nam,  otrada. 
Teper'  sklonis',  ljubi, 
Lobzaj  —  skaži:  «Umri...» 

Lobzaj  menja!  Votšče: 
I  gasnet  lik  zažžennyj, 
Uže  sklonennyj  v  sen' 
Letejskoj  pustoty... 

Prosti,  moj  bednyj  drug! 
Prosti,  moj  drug  vljublennyj! 
Tebe  ja  otdal  žizn'... 
Net,  ne  ljubila  ty...» 

(Golos  vetra  zamiraet)

Togda  skvoznych  ognej 
Potok  dnevnoj,  červlenyj, 
Klonja  klenovyj  list, 
Po  kupam  prokipel  — 

Votšče!  I,  kak  slezoj, 
Rosoj  listok  zelenyj 
Tak  skromno  ich  kropil... 
I  skorbno  otgorel.