«Kogda  skvoznykh  ognej 
Rosy  listok  zelenyj 
Na  moj  tomjashchij  odr 
Nal'et  i  otgorit,  — 

Kogda  dnevnykh  luchej 
Slepjashchij  tok,  chervlenyj, 
Klonja  klenovyj  list, 
Po  kupam  prokipit,  — 

Kogda,  bagrov  i  chist, 
Menja  vostok  primetit, 
Kogda  nal'et  potok 
Svoikh  skvoznykh  ognej:  — 

Tvoja  dusha,  tvoja, 
Moju  prizyvno  vstretit 
(Poslednikh  dnej  moikh, 
Tvoikh  vesennikh  dnej...). 

Nu  chto  zh?  Trevozhish'sja? 
Trevozhit'sja  ne  nado: 
Otrada  veshnjaja  krugom  — 
Smotri:  zari 

Otrada  veshnjaja 
Niskhodit  k  nam,  otrada. 
Teper'  sklonis',  ljubi, 
Lobzaj  —  skazhi:  «Umri...» 

Lobzaj  menja!  Votshche: 
I  gasnet  lik  zazhzhennyj, 
Uzhe  sklonennyj  v  sen' 
Letejskoj  pustoty... 

Prosti,  moj  bednyj  drug! 
Prosti,  moj  drug  vljublennyj! 
Tebe  ja  otdal  zhizn'... 
Net,  ne  ljubila  ty...» 

(Golos  vetra  zamirajet)

Togda  skvoznykh  ognej 
Potok  dnevnoj,  chervlenyj, 
Klonja  klenovyj  list, 
Po  kupam  prokipel  — 

Votshche!  I,  kak  slezoj, 
Rosoj  listok  zelenyj 
Tak  skromno  ikh  kropil... 
I  skorbno  otgorel.