Apollo, lebet noch dein hold Verlangen
Language: German (Deutsch)  after the Italian (Italiano)
Available translation(s): DUT FRE
Apollo, lebet noch dein hold Verlangen,
Das an Thessal'scher Flut die blonden Haare
In dir entflammt, und ists im Lauf der Jahre
Nicht unter in Vergessenheit gegangen:
Vor Frost und Nebeln, welche feindlich hangen,
So lang' sich uns dein Antlitz birgt, das klare,
Jetzt dies geehrte heil'ge Laub bewahre,
Wo du zuerst und ich dann ward gefangen.
Und durch die Kraft von dem verliebten Hoffen,
Das in der Jugend dich nicht ließ vergehen,
Laß, von dem Druck befreyt, die Luft erwarmen.
So werden wir, von Staunen froh getroffen,
Im Grünen uns're Herrin sitzen sehen,
Und sich beschatten mit den eignen Armen.
About the headline (FAQ)
View text with all available footnotes
Confirmed with Blumensträusse italiänischer, spanischer und portugiesischer Poesie von August Wilhelm Schlegel. Berlin. In der Realschulbuchhandlung. 1804, page 21.
Authorship:
Based on:
Musical settings (art songs, Lieder, mélodies, (etc.), choral pieces, and other vocal works set to this text), listed by composer (not necessarily exhaustive):
Available translations, adaptations or excerpts, and transliterations (if applicable):
- DUT Dutch (Nederlands) [singable] (Lau Kanen) , "Sonnet I", copyright © 2010, (re)printed on this website with kind permission
- FRE French (Français) (Guy Laffaille) , copyright © 2010, (re)printed on this website with kind permission
Research team for this page: Emily Ezust
[Administrator] , Peter Rastl
[Guest Editor] This text was added to the website: 2003-11-07
Line count: 14
Word count: 101
Sonnet I
Language: Dutch (Nederlands)  after the German (Deutsch)
Apollo, leeft het nog jouw mooi verlangen,
Ooit aan Thessalië's stroom door blonde haren
In jou ontvlamd, en is het door de jaren
Niet langzaam door vergetelheid vervangen?
Voor vorst en nevels die maar blijven hangen,
Zolang wij niet jouw aanschijn zien, het klare,
Wil dan dit goede, heil'ge loof bewaren
Waardoor jij eerst, en toen ik werd gevangen.
En door de kracht van het verliefde hopen,
Dat in je jeugd je niet liet ondergaan,
Laat, van de druk bevrijd, de lucht verwarmen.
Dan zullen wij, verwonderd toegelopen,
In 't groene onze vrouwe gadeslaan,
Schaduw zich gevend met haar eigen armen.