Schepster van bezielde tonen!
Naklank van een godennacht!
Lieve, lichaamloze schone,
Zachte, geestelijke kracht,
Die het hart der aardse zonen
Moed inblaast en mild toelacht!
Die ons hart, in storm gevangen,
Kalmte geeft door je magie,
Stem ons vredig met je zangen,
Hemeldochter Harmonie!
 
Zuchten die het hart verstikte,
Dat, miskend, zich eind'lijk sloot,
Tranen die het oog wegdrukte,
Dat ooit veel vergeefs vergoot,
Dankt jou nu weer de verrukte,
Die jouw milde stroom omvloot.
't Bloempje van de zieletrilling,
Door een kille blik zo vaak gekrenkt,
Bloeit, verkwikt in de verstilling
Van een hart, door jou gedrenkt.
 
Lang voorbije geestesbeelden,
Waar eens Amor mee verscheen,
Roept jouw klank, zo stil als milde
Maneschaduw, om ons heen;
Geeft waar 't leven herfstig geelde
Bloei aan bloempjes van voorheen.
Toverbloei van zoet verbeelden,
Die ervaring breekt en slacht,
Wekt in 't hart, zelfs 't meest misdeelde,
Jouw klankgave scheppingskracht.
 
Mooier, als een zoet herspelen,
Keert het beeld van vroeg're tijd;
Liefde wordt nu minder stelen,
Milder gloeit de innigheid,
Als jouw koor de treurtaferelen
Kleurt met troost en lieflijkheid;
't Geeft, waar woorden niets vermogen,
Laaf'nis de gebroken ziel,
Brengt berusting in de ogen,
Waar eerst traan na traan uit viel.
 
Wil ons naar de zonzij richten,
Als wij zijn melancholiek,
In ons hoofd weer vrede stichten
Door gezangen en lyriek.
Zulk een leven te verlichten
Vergt betoov'ring en muziek!
Waar de brute gang der dingen
Meestal 't beste plan verscheurt,
Drup met balsem, drup met zingen
Hoop weer in de geest die treurt.
 
Kom momenten glans verlenen,
Hem wie toekomst weinig lijkt;
Zing in sluimering degene
Die te star in 't donker kijkt;
Als een zuig'ling wie bij 't spenen
Klank van 'n wiegelied bereikt,
Wieg ook ons in gouden dromen
Van een wereld, mooi en goed,
Tot ons duister onderkomen
Licht wordt door een zacht're gloed.
 
Engel, die voor 'n zielekranke
Zachte deernis nederlaat,
Die verkwikking geeft door klanken
Waar nieuw denken door ontstaat,
Lenigend geen doornenranken
Maar een vleugel om hem slaat;
Wie geen troost meer schiet te binnen,
Somber neerzit zonder kans...
Leer hem huilen en beminnen,
En zijn leven krijgt weer glans.
 
Gave, sterf'lijken gegeven,
Om gevoelens, schuw, verjaagd,
In muziek gestalte te geven ...
Zoete macht, die er in slaagt
Ziel en ziel aaneen te weven,
Wat ons blij maakt, wat ons plaagt,
Wat in taal leidt tot mislukking,
Zich onttrekt aan woordendrang,
Hunk'ring, huiver en verrukking
Uit te gieten in gezang.
 
Stem uit gindse licht're sferen
Taal uit Psyche's vaderland,
Hier met tranen, hemeltere,
In dit vreemde dal beland...
Ach, zij voelt nog haar begeren
Toegewend naar hoger pand;
Kent de tongval, ook de woorden,
En verstaat de toon der ziel;
Waant zich reeds in 's hemels oorden,
Weggevlucht uit haar exil.
 
Zing in zachte stervenskoren
Door de nacht des doods ons voor!
Als wij geen geluid meer horen,
Streel dan nog ons geestesoor!
Hen die d' aarde niet behoren,
Zet met zang op 't hemelspoor!
Maak zacht los de levensbanden,
Temper strijd en agonie,
En ontvang in 's hemels landen
Ons, o seraf, Harmonie!