Vlak vóór zijn leeuwengaarde
De wedstrijd af te wachten
Zat koning Frans,
En óm hem de grote vazallen,
En dáár op hoge bordessen
De dames, een mooie kring.
 
En als hij wenkt met zijn vinger,
Opent zich de [grote]1 springkooi,
En opeens, met bedachtzame tred,
Een leeuw verschijnt,
En kijkt doodstil
In 't rond,
Met lange geeuwen,
En schudt dan zijn manen,
En strekt de leden,
En gaat dan liggen.
 
En de koning wenkt nogmaals;
Daar opent zich heel vlot
Een tweede poort.
Daaruit rent
Met wilde sprongen
Een tijger in 't veld.
Als hij de leeuw dan ontwaart,
Brult hij luid,
Geeft met zijn staart
Een ontzaglijke zwiep,
En rekt ook zijn tong uit.
Loopt in cirkels rond,
Ontwijkt zo de leeuw,
Grimmig grommend.
Dan gaat hij, zacht brommend,
Ter zijde liggen.
 
En de koning gebaart weer.
Daar spuwt het dubbel geopende huis
Twee luipaarden in één keer uit.
Die springen vechtlustig en onbevreesd
Op het tijgerbeest.
Dat pakt ze met zijn grimmige klauwen.
En de leeuw met gebrul
Richt zich nu op, het wordt stil.
In een kring rondom,
Van moordzucht heet,
Leggen zich de vrees'lijke katten.
 
Daar valt van het hoog balkon
Een handschoen van fijne snit
Tussen de tijger en de leeuw,
Juist middenin.
 
En tot ridder Delorges -- spottenderwijs --
Wendt nu zich jonkvrouw Cunigond:
"Heer ridder, ben jij verliefd zozeer
Als je mij zweert weer ied're keer,
Wel, dan haal mij de handschoen op."
 
En de ridder staat heel vlug op,
Gaat omlaag, in de kooi vol gevaren,
Met vaste schreden,
En uit de kring der wrede doders
Raapt hij de handschoen met kwieke vinger.
 
En met verbazing en met afschuw
Zien het de ridders en edelvrouwen,
En vol kalmte brengt hij de handschoen terug.
Dan schalt er gejuich uit alle monden.
Maar dan met tedere liefdesblik
-- Die belooft hem nabij geluk --
Ontvangt hem jonkvrouw Cunigonde.
[En de ridder, zich diep al buigend, spreekt:]2
"Uw dank, dame, begeer ik niet."
En verlaat haar diezelfde seconde.