In maneschijn
Loop ik op en af,
Zie beenderen
En 't stille graf.
 
Als vluchtig spook
Zweeft iets langs mij,
Als vlam en rook
Beeft het voorbij.
 
Uit grijze mist
Stijgt daar een gestalt',
Die zonder list
Voorbij mij dwaalt.
 
Het oog zo blauw,
De blik zo groot
Als in hemelschouw,
Als in Godes schoot.
 
Een wit gewaad
De vorm omringt,
Een lelie zacht
Aan haar hand ontspringt.
 
Een fluistering
Zij tot mij richt:
'Ik wandel al
In 't pure licht,
 
Zie zon en maan
Onder mijn voet,
En leef voldaan
In eng'lengloed.
 
Wat 'k hier geniet,
En ondervind,
Dat ken jij niet,
O mensenkind!
 
Tenzij je laat
De aardse god,
Voordat je slaat
Het dood'lijk lot.'
 
Zo zingt de lucht,
Zo suist de wind,
Naar de sterren zucht
Het hemelkind,
 
En vóór zij gaat,
Vóór 't wit verflauwt,
In bloesemstaat
Zij zich ontvouwt;
 
In zuiv're vlam
Zweeft zij omhoog,
Zonder pijn en schram
Zij naar d' eng'len vloog.
 
De nacht verhult
Het heilig oord,
Van God vervuld
Zing ik dit woord.