Sönglög úr sjönleiknum Piltur og Stúlka

Í fögrum dal hjá fjalla bláum straumi
ég fríða meyju leit í sætum draumi;
það blöktu lausir lokkar um ljósan meyjar háls;
með blíðubros á munni hún byrjun tók svo máls:
"Sæludal sólar geislar hlúa,
sæludal sælt er í að búa."

Um brattan tind þótt blási köldum anda,
ei byljir storma dalnum fagra granda,
því honum helgar vættir með hlífðar skýla arm,
og hér er hlýtt í hlíðum og heitt við meyjar barm;
hjarta trútt hafa snótir dala,
hjarta trútt, hreint sem lindin svala.

Yngismey eina sá
ég, þar sem falla blá
gil úr háhlíð;
léttfætt um leiti' og börð,
lautir og fjallaskörð                                                                
smalar og hóar hjörð
hringa lind fríð.

Um herðar líðast ljóst
lokkasafn, meyjar brjóst
sælleg að sjá;
augun til ásta snör 
og mjúk til kossa vör,
höndin svo hvít,
sem gjör hreinum af snjá.

Segðu það brúnablá
brúður, hvað skal sá fá,
féð þitt semm fann?
Allþreyttur er hann hér,
ærnar sem sat með þér;
verðung það virðist mér
vel þú kysstir hann.

Litfríð og ljóshærð og létt undir brún,
handsmá og hýreyg og heitir Sigrún.
Vizka með vexti æ vaxi þér hjá,
veraldar vélráð ei vinni þig á!
 
Svíkur hún seggi og svæfir við glaum,
óvörum ýtir í örlaga straum.
Veikur er viljinn og veik eru börn,
alvaldur, alvaldur æ sé þeim vörn.

Sofðu, mín Sigrún, og sofðu nú rótt,
Guð faðir gefi góða þér nótt.

Búðarí loftið hún Gunna upp gekk,
gráfíkjur nógar og sætabrauð fékk;
en Sigríður niðri í búðinni beið,
bylti við ströngum og léreftin sneið.

Fagurt er loftið og fullt er það ull,
fáséð mun Kristján sýna þar gull;
og lengi var Gunna í loftsölum há,
litverp í framan hún kemur þeim frá.

Síðan tók Kristján silki ágætt,
(selja þeir þess háttar öðrum á vætt)
og hvíslar að Gunnu: 'Á herðarnar þín
hafðu hann, fallegur stúlkurinn mín!

Missæl er þjóðin, oss dónunum dýr
dropinn oft gjörist og varningur nýr;
en ókeypis stúlkurnar fallegu fá
fyrirtaks klútana Danskinum hjá.