Osiem piesńi polskich = Huit chansons polonaises

Targa swéj wianeczek
W rzewnych łzach dziewczyna,
Że jej kochaneczek
Idzie do Lublina.

Bo w Lublinie są Krakusy,
Żwawe chłopcy i wiarusy.
"Nie idź, nie idź Janku,
śmierć tam grozi tobie,

Czyż ja bez ustanku,
Płakać mam w żałobie?"
"Uśmierz dziewczę swe katusze,
Ja Ojczyźnie służyć muszę."

"Więc ty z sobą razem,
Zabierz swą dziewczynę,
Jak zginiesz żelazem,
I ja z tobą zginę."

Rży koniczek mój bułany,
Puśćie, czas już czas!
Matko, ojcze mój kochany,
Żegnam, żegnam was.

Cóżby życie warte było,
Gdybym gnuśnie zgasł?
Dosyć, dosyć się marzyło,
Teraz nie ten czas.

Zdala słyszę trąb hałasy,
Dobosz w bęben grzmi,
Rzucam, rzucam słodkie czasy,
Błogosławcie mi!

Polska młodzież niech nam żyje,
Nikt jej nie przesadzi,
Bo jej ręka dobrze bije,
Głowa dobrze radzi,

Pognębieni, zapomnieni,
Od całego świata,
Własnych baliśmy się cieni,
Brat unikał brata.

Niech do boju każdy biegnie,
Piękne tam skonanie,
Za jednego, który legnie,
Sto mścicieli wstanie.

Zawsze Polak miał nadzieję
W mocy Niebios Pana,
On w nas jedność, zgodę wleje,
A przy nas wygrana.

Jeszcze jeden mazur dzisiaj, nim poranek świta,
"Czy pozwoli Pana Krzysia?" młody ułan pyta.
I tak długo błaga, prosi, boć to w polskiej ziemi:
W pierwsza parę ją ponosi, a sto par za niemi.

On coś pannie szepce w uszko, i ostrogą dzwoni,
Pannie tłucze się serduszko, i liczko się płoni.
Cyt, serduszko, nie płoń liczka, bo ułan niestały:
O pół mili wre potyczka, słychać pierwsze strzały.

Słychać strzały, głos pobudki, dalej na koń, hurra!
Lube dziewczę porzuć smutki, dokończym mazura.
Jeszcze jeden krąg dokoła, jeden uścisk bratni,
Trabka budzi, na koń woła, mazur to ostatni.

Widzisz dziewczę chorągiewkę,
Co przy mojej lancy drży?
Zaśpiewam ci o niej śpiewkę,
Ona piekna tak jak ty.

Nie płacz luba, bywaj zdrowa,
Łzy na cięższe zostaw dnie:
Co Bóg sądzi, bywaj zdrowa,
Może wrócę, może nie.

Warszawianka dla kochanka szyła białą chorągiewkę,
To płakała, to wzdychała, śląc modły do Boga.
Warszawiaczek zrzucił fraczek
Przeciw cara jest czamara,
Kulka w rurkę, proch w panewkę,
I dalej na wroga.

Płynie Wisła płynie,
Po polskiej krainie,
A dopóki płynie,
Polska nie zaginie.

Zobaczyła Kraków,
Wnet go pokochała:
I w dowód miłości
W stęgą opasała.

Bo ten polski naród
Ten ma urok w sobie,
Kto go raz pokochał,
Nie zapomni w grobie.

O jezioro, jezioro:
Bystra woda w tobie jest.
Wionku z maryjonku,
Na głowie mi więdniejesz.

Jakże ja nie mam więdnieć?
Gdy już nie jestem cały.
Zielone listeczki, modre fijołecki
Ze mnie już opadają.