Hoor ik het poortje niet draaien?
Heeft niet de grendel gepiept?
Nee, ik hoor de wind slechts waaien,
Die door de peppels zwiept.
 
O maak je mooi, jij groene bladerdak,
Jij moet de gratie-stralende ontvangen!
O bomen, bouw aan schaduw tak voor tak,
Om zacht met nacht haar heim'lijk te omvangen.
En jullie, strelebriesjes, kom, ontwaak
En scherts en speel om haar zachtrode wangen,
Wanneer zijn lieve last, heel licht geschraagd,
Haar teed're voet naar liefdes zetel draagt.
 
Stil nu, wat glipt door de struiken,
Rits'lend, met haastige loop?
Neen, daar vloog hooguit een kuiken
Uit een struik geschrokken op.
 
O doof nu maar je fakkel, dag! Breek door,
Jij wijze nacht, met je bekoorlijk zwijgen!
Sla om ons heen je purperrood velours,
Omwikkel ons met mysterieuze twijgen!
De liefde houdt niet van een luist'rend oor,
Zij schuwt het licht als ongewenst getuige!
Slechts Hesper, de stilzwijgende, alleen
Mag stil toekijkend, haar vertrouw'ling zijn.
 
Hoor 'k in de verte zacht zingen?
'n Fluist'rende stem die sprak?
Neen, de zwaan is 't, die haar kringen
Trekt op het vijvervlak.
 
Mijn oor verdrinkt in harmonieënlust,
De springbron laat haar water ruisend dalen,
De bloem, zij nijgt licht, als de wind haar kust,
En alle wezens zie 'k geluk uitstralen.
Ons wenkt de druif, de perzik ook tot lust,
Die achter blaad'ren zwellend ademhalen,
De lucht, doordrenkt van de kruidenvloed,
Drinkt van mijn hete wang de warme gloed.
 
Hoor ik geen stappen daar komen?
Ruist niets op 't loverpad daar?
De vrucht viel van de bomen,
Door haar eigen vulling zwaar.
 
Het vlammend oog der dagen zelf, dat  zwicht
In zoete dood, het moet zijn kleuren laten;
Koen oop'nen zich in 't mooie schemerlicht
De kelken al, die 't warme daglicht haten,
Stil heft de maan haar glanzend aangezicht,
De wereld smelt in kalme glomeraten,
De gordel is zijn charme kwijtgeraakt
En al het schone toont zich mij nu naakt.

Zie ik niets wits daar, als schimmen,
Glanzend in zijde en kant?
Nee, daar staat een zuil te glimmen
Bij die donk're taxuswand.

O hunk'rend hart, nu vlug dit spel gestaakt,
Met zoete beelden vruchteloos te kroelen,
De arm die hen omvatten wil, blijft naakt;
Geen schijngeluk kan ooit dit hart bekoelen;
O, breng mij haar die zo van liefde blaakt,
Laat mij haar hand, die tedere, toch voelen,
De schaduw enkel van haar mantelzoom!
Dan komt tot leven deze loze droom.

Zo zacht als uit hemelse oorden
Het uur van geluk zich soms meldt,
Zo was zij daar plots, d' ongehoorde,
En wekte met kussen haar held.