Sneeuwklokje, o sneeuwklokje,
In de beemden klingel jij,
Klingelt in het stille bos.
Klingel altijd, klingel blij, klingel altijd blij!
 
Want jij kondigt blijdschap aan,
Lente komt, de bruidegom,
Hij versloeg de winterman,
Die hij tot ontdooien dwong.

Daarvoor trilt je gouden tong,
Dat je zilv'ren klank weerklinkt,
En je geur, zo zoet en jong,
[Lokkend zacht]1 de lucht doordringt.
 
Dat de bloemen in de grond
Kruipen uit hun donker nest,
En zich, waard de bruidegom,
Sieren voor het huw'lijksfeest.
 
Sneeuwklokje, o sneeuwklokje,
In de beemden klingel jij,
Klingelt in het stille bos,
Wek de bloemen in de wei!

Jij, Viooltje, lieflijk kind,
Hoort het eerst het blij geluid.
En zij staat dan op gezwind,
Maakt zich netjes op als bruid.
 
Hult zich in een frisgroen kleed,
Neemt haar mantel, fluweelblauw,
Neemt haar ketting, goud gesmeed,
En 't briljantensnoer nog gauw.

IJlt dan weg vol ongeduld,
- Aan haar minnaar denkt zij slechts --
Gans van liefdesvuur vervuld,
Kijkt niet links en kijkt niet rechts.
 
Maar een angst beklemt haar keel
Maakt haar kleine borst benauwd,
Want het is nog alom stil,
En de winden zijn zo koud.
 
En zij remt haar snelle loop,
- zonlicht straalt al om haar heen -,
Doch de schrik verlamt haar hoop,
Want zij staat daar gans alleen.
 
Zusjes geen, geen bruidegom!
Al te gretig! en verlaagd!
Schaamte woelt haar hartje om;
Zij vlucht heen, als opgejaagd.
 
Vlucht heen naar het verste oord,
Waar haar gras en schaduw dekt,
Spiedt en luistert altijd door
Of iets ritselt en vertrekt.
 
En ontgoocheld en bezeerd
Zit zij daar en snikt en schreit,
Door de diepste angst verteerd,
Dat er niemand meer verschijnt.
 
Sneeuwklokje, o sneeuwklokje,
In de beemden klingel jij,
Klingelt in het stille bos,
Roep haar zusjes ook hierbij!
 
Roosje komt al, lelie wiegt,
Tulp en hyacint schiet uit,
Winde rankt omhoog in 't licht,
En narcis toont ook zijn snuit.
 
Als de Lente nu verschijnt
En het blije feest begint,
Ziet hij allen daar vereend
Maar hij mist zijn liefste kind.
 
Allen stuurt hij, zoekend, weg
Om 't gemis dat hem zo schrijnt.
En zij komen op de plek
Waar zij eenzaam treurt en kwijnt.
 
Maar wat zit het lieve kind
Stil en bleek, het hoofd gebukt.
Ach, zij had zo graag bemind,
Is nu zeer terneergedrukt.
 
Sneeuwklokje, o sneeuwklokje,
In de beemden klingel jij,
Klingelt in het stille bos,
Maak Viooltje zachtjes vrij!