Eind'lijk staan de poorten open,
Eind'lijk wenkt het koele graf,
En na heel lang vrezen, hopen
Wacht ik kalm de doodsnacht af.
Al doorwaakt zijn nu de dagen
Van mijn leven; zoet en licht
Vallen na geween en klagen
Mijn vermoeide wimpers dicht.

Ogen, sluit je! Zonnestralen,
Wek nu niet de slaper meer!
Want zijn klok begint te dralen,
Zijn fontein, zij bruist niet meer.
Doorgesleten zijn zijn planken,
Uitgestreden is zijn strijd.
Zie, zijn wereld is aan ’t wank’len,
Zie, zijn wereld raakt hij kwijt.

Donker wordt mijn blik en vager
Doof mijn oor en star mijn hart.
Liefde klopt daarin steeds trager;
Niet meer beeft daarin de smart.
Moe van ’t minnen, moe geleden
Ben ik, en mijn levenswil
Woedt niet meer, en afgesneden
Dort mijn wijnstok, ’t sap valt stil.

Open maar je donk’re deuren,
Open, Engel Dood, ze snel.
Heel lang wil ik - lang mag ’t duren -
Rusten in jouw kleine cel.
Zoet, geruisloos, koel en goedig
Moet het in jouw kamer zijn.
O, dus leg mij, beste, spoedig
In jouw nachtgewaad in ‘t schrijn.

Die mij graag, met liefde, zagen,
Maan en zonlicht, nu vaarwel!
Die mij zoete weemoed gaven, 
Morgen- en avondrood, vaarwel!
Groene velden, blijf behouden,
Ook jij, duizendschonendal!
Donk’re, luisterrijke wouden,
Beken, heuvels, allemaal!

Jullie, die mij zacht omklampten,
Altijd waren mijn gezel,
Met mij streden, met mij kampten,
Vaarwel, vrienden, ja, vaarwel!
Jij die ooit mijn lichaam baarde,
En nu wilt dat ’t wederkeert
In je schoot, o Moeder Aarde,
Berg het zacht en ongedeerd.

Eeuwig zal de nacht niet blijven,
Eeuwig duurt dit slapen niet.
Achter dit voor 't graf verstijven
Daagt een blijvend licht verschiet.
Maar totdat dat licht zal flonk'ren,
Tot me 'n mooi're dag toelacht,
Zink ik rustig in de donk're,
Stille, koele sluimernacht.