Mooi parelt in glazen de purperen wijn,
Mooi glanzen de ogen der gasten,
Daar komt ook de zanger voor dit festijn,
Die ik graag met het beste belastte;
Want zonder de lier in de hemelse zaal
Is de vreugde banaal, ook bij 't nectarmaal.
 
Hem gaven de goden het zuiv're gemoed,
Waar de wereld zich eeuwig in spiegelt,
Hij heeft alles gezien wat op aarde men doet,
En wat ons de toekomst verzegelt,
Hij zat bij de goden vanouds in de raad
En hij hoorde van dingen in hun prilste staat.
 
Hij vouwt het ons vrolijk en prachtig uit,
Het nog samengebundelde leven,
Tot tempel bouwt hij uit het aardse huis,
Hem heeft het de Muze gegeven,
Geen dak is zo schamel, geen hutje zo min,
Of hij brengt er een hemel vol goden in.
 
En zó als Zeus' pientere zoon heeft bedacht
Op zijn schildrond de kosmos te vormen,
De aarde, de zee en de sterrenpracht,
Ontworpen naar godd'lijke normen,
Zo drukt hij een beeld van 't oneindig heelal
In een kortdurend vluchtig vervliegend geschal.
 
Hij stamt uit het kinderlijk tijdperk der aard,
Toen de volken zich jeugdig vermeiden,
Hij heeft zich, als vrolijke zwerver, geschaard
Bij alle geslachten en tijden.
Vier mensengeslachten zag hij vergaan
En laat ze het vijfde maar overslaan.
 
Eerst regeerde Saturnus, simpel en recht,
Toen was het heden als morgen,
Toen leefden er herders, eenvoudig en echt
Zij hoefden voor niets nog te zorgen;
Zij vrijden, en zagen werken als straf,
De aarde stond alles vrijwillig af.
 
Daarna kwam de arbeid, de strijd ving aan
Met monsterwezens en draken,
Er traden helden en heersers aan
En naar machtigen zochten de zwakken;
En de twist sloop in Skamanders veld,
Maar de schoonheid werd steeds nog het meest geteld.
 
Uit de strijd kwam eind'lijk de zege voort,
Aan de kracht is mildheid ontsproten,
Toen zongen de Muzen in 't hemelse koor,
Toen verhieven zich beelden van goden.
Het tijdperk der godd'lijke fantasie,
Het is verdwenen, het was magie.
 
De goden verloren hun hemeltroon,
Neer stortten de heerlijke zuilen,
En geboren werd uit de Maagd een zoon,
Om de wonden der aarde te helen.
Taboe werd het lessen van zinn'lijke dorst,
En de mens greep denkend naar zijn borst.
 
En de wufte, de weeld'rige toon viel weg
Die de vrolijke jeugd eerst tooide,
De non en de monnik, zij geselden zich
En de ijzeren ridder toernooide.
Maar al was het leven dan duister en wild,
Toch bleef nog de liefde lieflijk en mild.
 
Een schrijn van heilig en teder albast
bewaarden de Muzen getrouwe,
Voort leefde wat edel en eerbaar was,
In de zedige boezem der vrouwen.
De vlam van het lied ontbrandde weer gauw
Vanuit schone minne en liefdestrouw.
 
Daarom moet een eeuwige, tedere band
De vrouwen, de zangers omvlechten,
Zij werken en weven, hand in hand,
De gordel van 't schone en 't gerechte.
Gezang en liefde, verenigd in deugd,
Zij behouden voor 't leven de glans der jeugd.