Kogda [mogushhaya]1 Zima,
Kak [bodry'j]2 vozhd`, vedet sama
Na nas [kosmaty'e]3 druzhiny'
Svoix morozov i snegov, —
Navstrechu ej treshhat kaminy',
I vesel zimnij zhar pirov.

Czaricza groznaya, Chuma
Teper` idyot na nas sama
I l`stitsya zhatvoyu bogatoj;
I k nam v okoshko den` i noch`
Stuchit mogil`noyu lopatoj....
Chto delat` nam? i chyom pomoch`?

Kak ot prokaznicy' Zimy',
Zapremsya takzhe ot Chumy'!
Zazhzhyom ogni, nal`em bokaly',
Utopim veselo umy'
I, zavariv piry' da baly',
Vosslavim czarstvie Chumy'.

Est` upoenie v boyu,
I bezdny' mrachnoj na krayu,
I v raz``yarennom okeane,
Sred` grozny'x voln i burnoj t`my',
I v aravijskom uragane,
I v dunovenii Chumy'.

Vse, vse, chto gibel`yu grozit,
Dlya serdcza smertnogo tait
Neiz``yasnimy' naslazhden`ya —
[Bessmert`ya]4, mozhet by't`, zalog!
I schastliv tot, kto sred` volnen`ya
Ix obretat` i vedat` mog.

Itak, — xvala tebe, Chuma,
Nam ne strashna mogily' t`ma,
Nas ne smutit tvoyo prizvan`e!
Bokaly' penim druzhno my'
I devy'-rozy' p`em dy'xan`e, —
By't` mozhet... polnoe Chumy'!