Loverkens. Een krans van 14 oud-vlaamsche minneliederen voor ééne stem met klavierbegeleiding

Hoe lustich is den somer,
Den soeten somer ghedaen!
De loverkens van der heiden
Die wil ic plucken gaen.
 
Ic hebbe si gheplucket,
Ende sijnt maer loverkijn,
Si wilden gheern een meiken
Voor lieve vriende sijn.
 
Ghi loverkens van der heiden,
So brenet mine groete int lant
Ende groenet ende bloeijet lustich
In mijnre vriende hant!

Ghele bloemkens spruiten aen der heiden
Ende die voghelkens singhen haren sanc.
Here god! waer sal ic mi vermeiden?
Al die werelt bli, ende ic in bedwanc.
 
Sal ic droevich wesen ic allene
Waer in weelden alles swerft wat leeft?
Sal ic wachten als op heten stene,
tot mijn leet, mijn wene mi begheeft?
 
Hert, mijn hert, wat sal dijn banghich claghen?
Manlic waghe bli te sijn en frisch;
Weten salstu haest in desen daghen,
Dat de lente di ooc comen is.

Stil ende vredsaem ist ghehucht,
Tsoeset sachtelic die lucht,
Coelen dou daelt op den rosch,
Loofstil wort het door het bosch.
 
Welcom vrede, welcom rust!
Sus, mijn hert! nu alles sust.
Davontsterre van hemel lacht,
U ooc wenscht si goeden nacht.

Hoe schone staet die linde
Met menighen groenen tac!
Hoe ruischt in coelen winde
So menich trillende blat!
 
Och waren die bladeren tonghen,
Ten souden ghenoech niet sijn,
Om alle die minne te conden,
Die grote minne mijn.
 
Ende waren die sterren ghedachten
Die oit in eenre nacht
aen den hemel te blicken plachten,
ic heb dijns meer ghedacht.
 
Hoe drae is ontlovert die linde,
Hoe drae sonder sterren den nacht:
Ic minne di so ic di minde,
Ddijns denc ic so dijns ic ghedacht.

O soeten tijt nae droeven daghen!
De son verlichtet over al;
De leste duistere swerken jaghen
De droefheit over berch ende dal.
Hoe is de helle werelt verblijt!
O soeten tijt!

Der vreuchden sparken sijn ghedronghen
Diep in den kele der bloemekijn:
Mijn hert is als de bloem ontspronghen
Ooc heden aen der sonnen schijn.
Hoe sweift mijn moet in weelden wijt!
O soeten tijt!

Dat ic u moet begheven
Doet mijnre herten seer.
Margriet, mijn soete leven,
Ic en sie u nemmer meer.

Ghi hebt met mi versleten
So menighen bliden dach,
Margriet, dat ic vergheten
Uu noit sal ofte mach.
 
Wat sal mijn truren baten?
Mijn truren is ghedaen:
Margriet, ic moet u laten,
'c moet troostloos henen gaen.

Been over been gheslaghen,
In mijnre hant het hoot,
Ken weet er niet dan claghen,
Wel is mijn jamer groot.
	
Ic sie de loveren risen,
Verbloeit de bloemekijn,
De voghelkens si swighen,
Ten sal niet anders sijn.
 
Den somer is verdwenen,
Hi en keert voor mi niet weer,
Die blischap schede henen
Ende wort mi nemmer meer.
 
Wes wilstu noch verlanghen?
Du heefs ghemint, mijn hert!
Nu alles is verganghen,
Wees stil in dinen smert.

Daer staet een bloemken in ghenen dal,
Dat bloemken wil ic u schenken,
Ende als ic ver van u wesen sal,
Dan sult ghi noch mijns ghedenken.
 
So diemael als ghi dat bloemken siet,
So sal het spreken beghinnen:
Vergheet mijn niet! vergheet mijn niet!
Ic sal u altijt minnen.

Als alle de loverkens risen,
Dan salt ras winter sijn,
Dan groeijet ende bloeijet lustich
Int herte die minne mijn.
 
Dan swighen de voghelkens alle,
Dan en hoort men ghenen ghesanc:
Ic moet van der minnen singhen
Ende singhe mijn leven lanc.

Die son is nu verdwenen,
Verdwenen is den dach:
So is gheganghen henen
Die mi verbliden mach.
 
De bloemkens alle truren
So drae als den dach vergaet,
Toch ic moet meer besuren,
Mi en schijnt gheen dagheraet.
 
Och, verre sijn is sterven,
Ic en leve dan door di,
Ende of ic dijns moet derven,
Ist leven ooc voorbi.

Die tortelduve horie claghen,
Si sit alleen met hare pijn,
Si claghet alle nachten en daghen,
Si heeft verloren haer minnekijn.
 
Wanneer toch salstu weder comen
Ende rusten aen het herte mijn?
Mijn leven is een droevich dromen:
Ic moet die tortelduve sijn.

Ic stont op caluwen dunen,
Ic sach ter seewaert in:
Hoe odelic was mi die werelt!
Hoe droevich was mijn sin!
	
Och soete madelieve,
Hoe bistu so fel ghemoet!
Du en hebs mi niet ghelaten
Dan minen teghenspoet.
 
Laet dine oghen micken
In liefden op mi neer,
Dan bloeijen die dunen vol rosen
En die see wort een vroudenmeer.

Hoe is den winter so cout, so lanc!
Die bloemekens sijn vervrosen.
Och waer ic in mijns vaders lant
Ende haddie mijn liefken bi der hant,
Och sach ic bloeijen de rosen!
 
Ic dronker so gheerne den coele wijn
Ende hoorde die voghelkens singhen!
Ver moet ic hier van der liefster sijn,
Vervrosen sijn alle de bloemekijn:
Wes sal ic nu beghinnen?

Tot allen tiden 
Sal mi verbliden 
ghesanc het hert, 
Ghesanc sal mi leiden 
Door velt, door heiden, 
Door lust, door smert. 

Die voghelkens singhen, 
Die bloeraen ontspringhen 
Bi haren gheclanc. 
Als ic singhen beghinne, 
So bloeijet die minne 
Bi minen ghesanc. 

Ghesanc mijn streven, 
Mijn wenschen, mijn leven, 
Mijn alles ghesanc. 
God laet mi volbringhen 
Met sanc eens te dringhen 
Int andere lant.