Vier Gesänge (Cztery pieśni)

Mein Herz, der Vogel der Wildnis,
hat seinen Himmel in deinen Augen gefunden.
Sie sind die Wiege des Morgens,
sie sind das Königreich der Sterne.
Meine Lieder sind verloren in ihre Tiefen.
Laß mich nur auffliegen in diesen Himmel,
in seine einsame Unermesslichkeit.
Laß mich nur seine Wolken teilen 
und die Schwingen breiten in seinem Sonnenschein.

Me serce, ptak z dzikich caszczy,
znalazło niebo w twoich oczu blękicie.
One kołysce poranku i gwiazd krainie podobne.
Moje pieśni toną senne w ich czystej glębi.
Daj mi utonąc' jak w niebios krysztale
w ich samotnej nieskon'czoności.
Niech się ponad ich cmury wzniosę
i rozwine skrzydła w ic słonecznym blasku.

O Mutter, der junge Prinz muß an unsrer Türe vorüberkommen,
Wie kann ich diesen Morgen auf meine Arbeit Acht geben?
O Mutter, zeig mir, wie soll ich mein Haar flechten;
Sag mir, was soll ich für Kleider anlegen?
Warum schaust du mich so verwundert an, Mutter?
Ich weiß wohl, er wird nicht ein einz'ges mal zu meinem Fenster aufblicken.
Ich weiß, im Nu wird er mir aus den Augen sein;
Nur das verhallende Flötenspiel 
wird seufzend zu mir dringen von weitem.
Aber der junge Prinz wird an unsrer Tür vorüberkommen,
Und ich will mein Bestes anziehn für diesen Augenblick.

 ... 

O, matko, królewicz młody
u naszych wrót za chwilę przejdzie.
Ach, jakże mogę dzisiaj jąc' się pracy mojej?
O, matko, pokaż mi, jako mam włos upleśc';
powiedz, w jakie przystroic' się suknie?
Nie dziw, że widzisz mię radosną tak, matko?
Ja dobrze wiem, ac, wiem, nie spojrzy ni razu on ku oknu mojemu;
o, wiem, jak sen po chwili zniknie mi sprzed oczu;
tylko jękliwa fletni pieśn' jak echo doleci mię z oddali.
Lecz to hrólewicz młody u naszych wrót za chwilę przejdzie,
więc me najpiękniejsze suknie na chwilę wdzieję tę.

 ... 

 ... 

O Mutter, der junge Prinz ist an unsrer Türe vorüberkommen,
Und die Morgensonne blitzte auf an seinem Wagen.
Ich strich den Schleier aus meinem Gesicht,
Riß die Rubinenkette von meinem Halse und warf sie ihm in den Weg.
Warum schaust du mich so verwundert an, Mutter?
Ich weiß wohl, daß er meine Kette nicht aufhob.
Ich weiß, sie ward unter den Rädern zermalmt
Und ließ eine rote Spur im Staube zurück.
Und niemand weiß, was mein Geschenk war, noch wem es galt.
Aber der junge Prinz kam an unsrer Tür vorüber
Und ich habe ihm den Schmuck von meiner Brust
 ...  in den Weg geworfen.

 ... 

O, matko, królewicz młody
u naszych wrót przechodził przed chwilą,
i poranne słon'ce blysło na jego wozie.
Zerwałam zasłonę kryjącą mą twarz
i rubinowy naszyjnik zdarty z piersi rzucitam mu na drogę.
Nie dziw, że widzisz mię radosną tak, matko?
Ja dobrze wiem, że mój hold daremny;
i wiem, że zmiażdżył gokołami wóz
i pozostawił w piasku krwawy ślad,
i nie wie nikt, czym i dla kogo był mój dar.
Matko, królewicz młody przeszedł dziś u naszych wrót
i rzuciłam mu ten klejnot cenny z piersi mej na drogę.

Vollende denn das letzte Lied
Und laß uns auseinander gehn,
Vergiß diese Nacht, wenn die Nacht um ist.
Wen müh' ich mich mit meinen Armen zu umfassen?
Träume lassen sich nicht einfangen,
Meine gierigen Hände drücken Leere an mein Herz
Und es zermürbt meine Brust.

Niech zmilknie więc twa ostatnia pieśn',
rozstania blady wstaje dzien'.
Zapomnij tę noc, gdy ta noc już minie.
Ach, kogóż to w objeciu mym uwięzic' pragnę?
Któż snów zdołał ując' złudę.
A me chciwe ręce tulą pustkę
do serca i przeto słabnie ma pierś.