De winden suizen 
door 't hellingwoud
De bronnen ruisen, 
het dal is koud.
Ik kan hier niet wijlen, 
loop zonder stop
Besneeuwde mijlen, 
berg af berg op.
 
Al tracht het leven 
in 't open dal
Omhoog te streven 
naar 't zonlicht al,
Ik moet naar ginder 
in wilde drang,
't Is naar de winter 
dat ik verlang.
 
Op groene heiden, 
in 't bonte veld
Word ik door 't lijden 
constant gekweld,
Dat zelfs uit stenen 
het leven spruit,
Terwijl die ene haar 
hart afsluit.
 
O liefdedromen, 
o voorjaarswind,
Jij perst de bomen, 
het botten begint,
De vogels zingen 
daarginds in 't groen,
De bronnen springen 
door jouw gezoen.
 
Mij drijf je buiten, 
vol sombere waan,
De winden fluiten, 
ruw is mijn baan.
O lentetooitijd, 
o bloeifestijn,
Zul jij dan nooit mij 
tot vreugde zijn?

In de hoge stervensstonde,
Als ik eens van hier moet scheiden
En mijn laatste strijd moet lijden,
Laat dan, muze, heil'ge schone,
Nog eenmaal je liedvocalen,
Nog eenmaal je zuivere tonen
Op de diepe afscheidswonde
Van mijn hart genezend dalen.
 
Uit het knellend' aardse kluwen
Til mijn ziel, bevrijd van teugels,
Draag haar weg op sterke vleugels,
Dat zij met het licht kan huwen.
Klanken zullen als een deken
Zoet en zalig mij omwinden,
En de ketens, die 'k zal breken,
Zullen stil en licht ontbinden.
 
Al het grote zal 'k aanschouwen
Dat in 't leven mij verrukte,
Al het mooie dat er bloeide
Zal zich heerlijk mij ontvouwen.
Elke ster die voor mij gloeide,
Door welks vriend'lijke geflonker
In het angstaanjagend donker
't Mij mijn pad te vinden lukte,
Elke bloem die 't pad opsmukte,
Zullen mij die tonen brengen.
 
En de wrede laatste stonde,
- Bloeden kan 'k uit zere wonden -,
Zal mij met genot omzingen.
Helend licht zal ik zien schijnen,
Uitgegoten over alle dingen.
Zo in weelde zal ik dan verdwijnen,
Zacht door golven van geluk verslonden.

Ik lag op groene weiden,
Aan de1 klare waterkant;
Daar koelde elzenschaduw
Mijn hete wangenbrand.
Ik dacht aan dit- en datjes
En droomde, licht ontstemd,
Veel goeds en heel veel prachtigs,
Dat de2 werk'lijkheid niet kent.
 
En zie, het bos ontzweefde
Een meisje, zonlichtklaar.
Een witte sluier weefde
Zich om haar bruine haar.
Haar ogen, vochtig blinkend,
Omvloeide hemels blauw,
Haar wimpers droegen glinst'rend
Van weemoed drupjes dauw.
 
Een droevig lachje zweemde
Rondom haar zoete mond.
Zij huiverde, zij beefde!
Haar oog, van 't huilen wond,
Het zocht, naar liefde smachtend,
Mij, dacht ik, met zijn blik.
Wie was, als ik, verwachtend,
Wie zalig, zoals ik?
 
Ik wilde haar omvatten!
Maar zij week terug, vol schrik.
Ik zag haar snel verbleken,
En droever werd haar blik.
Zij keek mij aan, zo innig,
Zij wees naar boven heen,
Verheven en diepzinnig,
Zij wuifde en verdween.
 
Vaarwel, vaarwel, verschijning!
Vaarwel, jou ken ik goed!
En wat je wenk beduidde
Versta ik zoals 't moet!
"Schoon tijdelijk gescheiden,
Bindt ons een mooi're band;
Hoog boven, niet hieronder,
Is liefde's vaderland!"