Ona by'la poe`tessa,
poe`tessa Bal`zakovskix let.
A on by'l prosto povesa,
kurchavy'j i py'lkij bryunet.

Povesa prishyol k poe`tese;
v polumrake dy'shali duxi,
na sofe, kak v torzhestvenoj messe,
poe`tessa gnusila stixi:

,,O, sumej ognedy'shashhej laskoj,
vskoly'xnut` moyu sonnuyu strast`,
k pene beder za aloj podvy'azkoj
ty' ne bojsya ustami pripast`.

YA svezha, kak dy'xan`e levkoya...
o spletem zh istomnostitel`!``
Prodolzhene by'lo takoe,
chto churchavi bryunet pokrasnel.

Pokrasnel, no opravilsya by'stro
i podumal: by'la ne by'la!
Zdes` ne dumskie rechi ministra,
ne slova zdes` nuzhny', a dela.

S nesderzhannoyu siloj Kentavra
Poe`tesu povesa privlyok,
no vizglivo vulgarnoe: ,,Mavra, Mavra, Mavra, Mavra!``
Oxladilo kipuchij potok.

,,Prostite!`` vskochil on. ,,Vy' sami...``
No v glazax eyo xolod i chest`.
,,Vy' smeli k poryadochnoj dame,
kak dvornik, s ob``yat`yami lezt`!

Vot chinnaya Mavra!`` I zadom 
uxodit ispuganny'j gost`,
v perednej rasteryanny'm vzglyadom
on dolgo iskal svoyu trost`.

S liczom belee magnezii
shyol s lestnicy' py'lkij bryunet.
Ne ponyal on novoj poe`zii
i poe`tessi Bal`zakovskix let.