Stoj, moj verny'j, burny'j kon`,
u kry'l`cza chuzhogo,
i zemli sy'roj ne tron`
srebryanoj podkovoj.

Ya, kak ten, proniknu v dom,
lozhe ix otkroyu,
usy'plyu ix vechny'm snom,
smert`yu uspokoyu.

Vot togda nesi menya
na utyos vy'soky'j,
i s utyosa i s sebya
bros` v Xenil glubokij.

Xenil shumit i zhertvy' zhdyot,
no deva gorya ne gadaet,
i mavra yunogo lobzaet
i mavru yunomu poyot:

,,Bros`, moj drug, slova, k chemu
klyatvy', obeshhan`ya?
S zharkix ust tvoix lyublyu
pit` odni lobzan`ya.

O, zachem vsyu zhizn` moyu,
mily'j, ne mogu ya
szhat` v lobzaniya struyu,
v plamya poceluya!``

Sby'los`!... Tri kedra nad mogiloj
brosayut ten` na tri luny';
tri raznoczvetny'e chalmy'
kachaet vetr uny'lo.

Krugom ravnina grustno spit,
lish` v svezhy'j dyorn mogily' novoj
kon` andaluzky'j, kon stuchit
serebryanoj podkovoj.